Zondag 7 september 2008 - 08:58Ik bevind me in de IC-trein naar Gent-Sint-Pieters. Ik heb mezelf uitgenodigd op de voorstelling van de nieuwe roman van Herman Brusselmans 'Een dag in Gent'. Om vier uur word ik verwacht in het Keizershof op de Vrijdagmarkt voor koffie en pannenkoeken. Spijtig dat ik te laat was voor de pittoreske boottocht op de Gentse binnenwateren.
Terwijl ik in gedachten wegdroom en een gesprek met Herman - als ik daar tenminste de kans toe krijg en als ik het aandurf hem aan te spreken - aan het voorbereiden ben, komt er een knappe veertiger voor mij plaats nemen. Hij is groot en slank en draagt een modieus kostuum. In zijn linker hand houdt hij een duur uitziende tas. Ik vermoed dat er een laptop in steekt. Even kruisen onze blikken elkaar terwijl hij vriendelijk naar mij glimlacht.
Ik krijg een raar gevoel als ik merk dat er verder niemand te bespeuren valt in de treincoupé en vraag me verwonderd af waarom hij uitgerekend voor mij komt zitten. Ik ben er niet gerust in maar probeer wat afleiding te zoeken in de Humo. In mijn rechter ooghoek zie ik dat mijn 'compagnon' een breedbeeld laptop uit zijn tas haalt en die op zijn schoot plaatst. Als hij hem openklapt zie ik het bekende logo van Apple te voorschijn komen. Ik merk ook een rode datakaart die uitsteekt aan de zijkant van de draagbare computer.
Ik richt mijn blik terug op 'Cowboy Henk'. Naar gewoonte begin ik de Humo achteraan bij Uitlaat en Cowboy Henk. Terwijl ik moet lachen om de Uitlaatcommentaar merk ik dat mijn medereiziger zijn Mac Book op de tablet plaatst die zich tussen ons bevindt. Ik kijk even op en zie dat hij het scherm naar mij toe draait.
Wat ik zie op het scherm komt me heel bekend voor en ik ben enigszins aangenaam verrast. Verbaasd richt ik mijn blik op van het scherm en kijk recht in de vriendelijke ogen van de man die voor me zit. Niettegenstaande er geen dreiging uitgaat van wat ik zopas op het scherm heb gezien krijg ik het toch benauwd als ik vaststel dat het mijn identiteit prijsgeeft. Tientallen vragen komen tegelijk in me op. De man voor me ziet de vertwijfeling die zich van mij meester maakt en probeert mij gerust te stellen. Hij steekt zijn hand naar me uit en zegt: 'Ik ben Rik Vandenbrande en ik heb een voorstel voor u.' Verbouwereerd schud ik hem de hand en hoor mezelf stamelen: 'En dat is?'
Dit zou het begin kunnen zijn van een goed verhaal. Literair is het niet in orde maar mij gaat het om de inhoud.
Ik hoorde laatst een bekend auteur verklaren dat je bij het schrijven van fictie je alles kan permitteren en dat het zalig is om je fantasie de vrije loop te laten.
Ik krijg een raar gevoel als ik merk dat er verder niemand te bespeuren valt in de treincoupé en vraag me verwonderd af waarom hij uitgerekend voor mij komt zitten. Ik ben er niet gerust in maar probeer wat afleiding te zoeken in de Humo. In mijn rechter ooghoek zie ik dat mijn 'compagnon' een breedbeeld laptop uit zijn tas haalt en die op zijn schoot plaatst. Als hij hem openklapt zie ik het bekende logo van Apple te voorschijn komen. Ik merk ook een rode datakaart die uitsteekt aan de zijkant van de draagbare computer.
Ik richt mijn blik terug op 'Cowboy Henk'. Naar gewoonte begin ik de Humo achteraan bij Uitlaat en Cowboy Henk. Terwijl ik moet lachen om de Uitlaatcommentaar merk ik dat mijn medereiziger zijn Mac Book op de tablet plaatst die zich tussen ons bevindt. Ik kijk even op en zie dat hij het scherm naar mij toe draait.
Wat ik zie op het scherm komt me heel bekend voor en ik ben enigszins aangenaam verrast. Verbaasd richt ik mijn blik op van het scherm en kijk recht in de vriendelijke ogen van de man die voor me zit. Niettegenstaande er geen dreiging uitgaat van wat ik zopas op het scherm heb gezien krijg ik het toch benauwd als ik vaststel dat het mijn identiteit prijsgeeft. Tientallen vragen komen tegelijk in me op. De man voor me ziet de vertwijfeling die zich van mij meester maakt en probeert mij gerust te stellen. Hij steekt zijn hand naar me uit en zegt: 'Ik ben Rik Vandenbrande en ik heb een voorstel voor u.' Verbouwereerd schud ik hem de hand en hoor mezelf stamelen: 'En dat is?'
Dit zou het begin kunnen zijn van een goed verhaal. Literair is het niet in orde maar mij gaat het om de inhoud.
Ik hoorde laatst een bekend auteur verklaren dat je bij het schrijven van fictie je alles kan permitteren en dat het zalig is om je fantasie de vrije loop te laten.
Zelfs al is alles veroorloofd, toch is het nog verdomd moeilijk om een intrigerend verhaal op poten te zetten. Ik beschouw het als een oefening. Op de een of andere manier moet het mogelijk zijn om mijn slapende fantasie wakker te schudden. De tijd zal uitwijzen of het lukt.
5 opmerkingen:
Míjn aandacht had je alvast gevangen.
Ik durf er dus vrij zeker van te zijn dat die fantasie op zijn minst al aan het ontwaken is.
Fantasie... een heerlijk iets. Ik heb mezelf gisteren overgegeven aan de film 'Finding Neverland', een fantastische film over fantasie met een heerlijke Johnny Depp. Iedereen zou zijn eigen Neverland moeten hebben om even te kunnen ontsnappen aan de werkelijkheid van het leven.
Bedankt voor de positieve reactie en de tip voor de film.
Ik heb min of meer een verhaal in gedachten maar het lijkt me nog een beetje te 'gewoontjes'. Het klassieke verhaal: bedrog, overspel, verraad etc... :-)
gewoontjes??
slik
Voor wie nog een filmtip wil: "Proof" met Gwyneth Palthrow en Anthony Hopkins. Hij was onlangs op tv trouwens.
Een prachtige film, te mooi om hier te omschrijven, elk woord zou de film onrecht doen. Er is wel één voorwaarde: je mag je niet laten afschrikken door de wiskundige rode draad, efkes verder kijken dan dat.
'Finding Neverland': Om het met de woorden van het verbluffend acterend jongetje Peter te zeggen: 'Magical'
Een ontroerende film (jazeker, tranen op het laatste) met schitterende acteerprestaties.
Hé, mijn reactie lijkt verdwenen? Een foutje van mij?
Nieuwe poging dus:
't Was inderdaad een magische en emotionele film. Ik ben hem dan ook dadelijk gaan kopen. Als ik mijn eigen Neverland eens niet weet te vinden, dan gebruik ik de film als wegwijzer.
Een reactie posten