Onverhoeds heeft de zomervakantie mij overvallen, zoals ook Kerstmis mij jaarlijks overvalt, en Pasen, en Halloween, en de hele reutemeteut aan bijzondere dagen, waarop ik nooit voorbereid ben, maar eeuwig gedoemd erachteraan te hollen. Jaloersheid voel ik voor de mensen die erin slagen al in januari hun zomervakantie te plannen, rotsvast, gedecideerd, en dan nog liefst elke keer naar dezelfde bestemming. Ze laten mij achter, verweesd.
Zelfs mijn naasten hebben vaandelvlucht gepleegd. Hier zit ik dan, lastige vent. Teruggeworpen op mijzelf, iets wat je best niet te letterlijk interpreteert. In de stad zie ik talrijke lege parkeerplekken. Het moet zomer zijn geworden, en elders is het feest. Hier te lande valt dan vooral lelijkheid te rapen, in gezinsverpakking. Met afgrijzen rijd ik door het oordschap Zeverbeke, waar alle moois weer op de spits is gedreven : te bleke benen in te wijde shorts, sokken in sandalen, T-shirts met belachelijke prints die uitschreeuwen dat de drager ervan Scuba Diver is of piloot van een Amerikaanse bommenwerper. Zilvergrijze Mercedessen die op zaterdag uitvoerig in het sop worden gezet, niet met de hekel die elk zinnig mens aan auto's wassen zou moeten hebben, maar met liefde, mijn god ! Bespaar het mij ooit liefdevol mijn auto te wassen - of liefdeloos de rug van een vrouw.
Ik weet niet of het u ook is opgevallen maar de lucht is zo drukkend geworden, de laatste jaren. Zeldzaam zijn de mooie dagen, met helder weer waarin je kunt ademen. Veel vaker is het tegenwoordig wat doef wordt genoemd. Het leven als vliegen op schimmelkaas onder een stolp, het ploeteren in gelatine, tezamen met veel te veel andere gelatineploeteraars. Boven de horizon, als je die doorheen de lintbebouwing al eens kan ontwaren, hangt zo'n vieze streep bruin, getuige van onze uitstootgassen. Ademen doen wij in altijd weer datzelfde plastic zakje, als hyperventilanten. Wat kan ik dan naar verre plekken smachten, niet om er even te komen maar om er te blijven. Bountyland, vol kokosnoot en gladde lijven.
Het summum van reddeloosheid op doefe dagen : de supermarkt. "Hallo wij zijn Russische dwerghamstertjes van 2 weekjes oud en zoeken een goed baasje", lees ik op het prikbord bij de ingang. "Wij zijn al veel vastgenomen en zijn mensen gewoon want er is al veel gespeeld met ons en we zijn heel lief."
Nog steeds ben ik de mensen niet gewoon ; zou er niet genoeg gespeeld zijn met mij toen ik twee weekjes was ? Een raar verschijnsel is het trouwens om dieren die de spraak mankeren tóch te doen spreken. Het doet mij denken aan die pancartes voor restaurants, waar kreeften geestdriftig hun eigen consumptie aanprijzen.
Geen zin om te koken, dus koop ik kant-en-klaar bereide feiten. Cordon Bleu met erwtjes en gebakken aardappeltjes. Dat verkleinwoord staat mij tegen. Toch levert dit gerecht, zo lees ik in de kleine lettertjes, mij minstens twee van de vijf porties fruit en groenten die dagelijks worden aanbevolen. Een beetje beschaamd haal ik het uit de kar en leg het op de loopband. Stigmata van de allenige vent.
Aan de kassa het rek vol afgrijselijkheden : de tijdschriftenstand. "Wendy's zwangerschapsdagboek - zo intiem en openhartig was Wendy nooit (slechts 14,90 euro)". Even voel ik de maso-chistische drang voormeld vod te kopen en tot de laatste letter uit te lezen. Het zal mij leren in Vlaanderen te blijven, in de zomer, terwijl er elders wordt gefeest.
In een ander boekske zijn ze minder mals "Waarom de telefoon niet meer rinkelt", luidt de intrigerende kop. "Wendy, zangeres zonder werk. Een tragisch verhaal van lege zalen, sterallures en zakelijke flaters."
Wie vermag dit toch te interesseren, in deze zelfde wereld waar je ook Salinger hebt en Murakami ? Om nog te zwijgen van Jean-Marie, "het leukste en sportiefste magazine van 2008".
De beknellende gedachte dat mensen dit kopen.
Elkaar, ten teken van liefde, een boeket sturen dat naar Laura Lynn is vernoemd (gezien bij Interflora).
Of trouwen in de trouwjurk van Sara, te koop bij JBC voor 299 euro. Bestaat er groter troosteloosheid dan dat - tenzij misschien de gele ballon die ik onlangs zag zwerven over een compleet verlaten oprit van de autostrada ?
Zelfs mijn naasten hebben vaandelvlucht gepleegd. Hier zit ik dan, lastige vent. Teruggeworpen op mijzelf, iets wat je best niet te letterlijk interpreteert. In de stad zie ik talrijke lege parkeerplekken. Het moet zomer zijn geworden, en elders is het feest. Hier te lande valt dan vooral lelijkheid te rapen, in gezinsverpakking. Met afgrijzen rijd ik door het oordschap Zeverbeke, waar alle moois weer op de spits is gedreven : te bleke benen in te wijde shorts, sokken in sandalen, T-shirts met belachelijke prints die uitschreeuwen dat de drager ervan Scuba Diver is of piloot van een Amerikaanse bommenwerper. Zilvergrijze Mercedessen die op zaterdag uitvoerig in het sop worden gezet, niet met de hekel die elk zinnig mens aan auto's wassen zou moeten hebben, maar met liefde, mijn god ! Bespaar het mij ooit liefdevol mijn auto te wassen - of liefdeloos de rug van een vrouw.
Ik weet niet of het u ook is opgevallen maar de lucht is zo drukkend geworden, de laatste jaren. Zeldzaam zijn de mooie dagen, met helder weer waarin je kunt ademen. Veel vaker is het tegenwoordig wat doef wordt genoemd. Het leven als vliegen op schimmelkaas onder een stolp, het ploeteren in gelatine, tezamen met veel te veel andere gelatineploeteraars. Boven de horizon, als je die doorheen de lintbebouwing al eens kan ontwaren, hangt zo'n vieze streep bruin, getuige van onze uitstootgassen. Ademen doen wij in altijd weer datzelfde plastic zakje, als hyperventilanten. Wat kan ik dan naar verre plekken smachten, niet om er even te komen maar om er te blijven. Bountyland, vol kokosnoot en gladde lijven.
Het summum van reddeloosheid op doefe dagen : de supermarkt. "Hallo wij zijn Russische dwerghamstertjes van 2 weekjes oud en zoeken een goed baasje", lees ik op het prikbord bij de ingang. "Wij zijn al veel vastgenomen en zijn mensen gewoon want er is al veel gespeeld met ons en we zijn heel lief."
Nog steeds ben ik de mensen niet gewoon ; zou er niet genoeg gespeeld zijn met mij toen ik twee weekjes was ? Een raar verschijnsel is het trouwens om dieren die de spraak mankeren tóch te doen spreken. Het doet mij denken aan die pancartes voor restaurants, waar kreeften geestdriftig hun eigen consumptie aanprijzen.
Geen zin om te koken, dus koop ik kant-en-klaar bereide feiten. Cordon Bleu met erwtjes en gebakken aardappeltjes. Dat verkleinwoord staat mij tegen. Toch levert dit gerecht, zo lees ik in de kleine lettertjes, mij minstens twee van de vijf porties fruit en groenten die dagelijks worden aanbevolen. Een beetje beschaamd haal ik het uit de kar en leg het op de loopband. Stigmata van de allenige vent.
Aan de kassa het rek vol afgrijselijkheden : de tijdschriftenstand. "Wendy's zwangerschapsdagboek - zo intiem en openhartig was Wendy nooit (slechts 14,90 euro)". Even voel ik de maso-chistische drang voormeld vod te kopen en tot de laatste letter uit te lezen. Het zal mij leren in Vlaanderen te blijven, in de zomer, terwijl er elders wordt gefeest.
In een ander boekske zijn ze minder mals "Waarom de telefoon niet meer rinkelt", luidt de intrigerende kop. "Wendy, zangeres zonder werk. Een tragisch verhaal van lege zalen, sterallures en zakelijke flaters."
Wie vermag dit toch te interesseren, in deze zelfde wereld waar je ook Salinger hebt en Murakami ? Om nog te zwijgen van Jean-Marie, "het leukste en sportiefste magazine van 2008".
De beknellende gedachte dat mensen dit kopen.
Elkaar, ten teken van liefde, een boeket sturen dat naar Laura Lynn is vernoemd (gezien bij Interflora).
Of trouwen in de trouwjurk van Sara, te koop bij JBC voor 299 euro. Bestaat er groter troosteloosheid dan dat - tenzij misschien de gele ballon die ik onlangs zag zwerven over een compleet verlaten oprit van de autostrada ?
Reacties : jp.mulders@skynet.be
6 opmerkingen:
Voor de zoveelste keer, hekelt hij of schrijft hij precies die dingen die je zo goed als constant bij jezelf zit te bedenken.
Klopt Christel. Maar laat er alsjeblieft je vakantiegevoel niet door bederven ;-)
Nee want integendeel, 't is eerder een opluchting te weten dat je de enige niet bent die al die zaken met ongeloof aanschouwt... Ze zijn verwoord zoals je het zelf zou willen, maar niet zo treffend kan, verwoorden.
Helemaal met je eens, het ziet er goed uit voor volgend schooljaar :-)
Dit was echt weer Mulders op zijn best.
De verbazing die hij voelt tegenover wansmaak, die overvalt mij ook bij momenten. Tegelijk met de schrikgedachte "ben ik hierdoor niet verschrikkelijk arrogant of dikkenekkerig?". Iedereen heeft tenslotte recht op eigen smaak, al kan ik het enthousiasme van sommigen(vooral wat tv of muziek betreft) soms met de beste wil van de wereld niet vatten.
't Is inderdaad fijn te ontdekken dat anderen er soms ook zo over denken.
Allez, gelukkig heeft het onweer de doefe lucht vanavond weggeblazen...
Da's toch al iets :-)
Bekende Vlamingen die niets kunnen, ik moet er mij bij neerleggen. Ik heb steeds meer het gevoel een 'buitenstaander' te zijn en ik ben er blij mee.
Een reactie posten