Stel je voor, je komt thuis van je werk, en op de bank zit een gigantische kikker op je te wachten. Een echte, sprekende, vriendelijke kikker die je verzoekt te gaan zitten, je onmiddellijk gerust stelt en zegt dat hij met goede bedoelingen is gekomen. Hij verontschuldigt zich voor de manier waarop hij onrechtmatig de woning is binnengedrongen maar het is een kwestie van leven of dood. Samengevat komt het erop neer dat hij je komt waarschuwen voor een dreigende aardbeving waarvan het epicentrum zich zal bevinden pal onder het kantoor waar je werkt. De aardbeving zal veroorzaakt worden door de wraak van een kolossale worm, 'Wurm' genaamd, die een maand geleden uit zijn diepe slaap is gewekt door een andere aardbeving en daardoor in alle staten verkeert. De reuzekikker stelt voor om samen de strijd tegen 'Wurm' aan te binden.
Dit verhaal is niet ontsproten aan mijn eigen fantasie, was het maar waar, maar is het begin van een van de zes verhalen in het boek 'Na de aardbeving' van Haruki Murakami. Hoe het verder gaat verklap ik niet.
Het lijkt alsof de deur van de fantasiekamer in mijn hoofd op slot zit, of toch gedeeltelijk. In een beperkt gezelschap, drie tot vier mensen - dit kunnen zowel mannen als vrouwen zijn - kan bij het 'zwanzen' mijn fantasie op hol slaan en brengt het ene absurde idee het andere mee. Ik zou op zulke creatieve momenten alles moeten opschrijven en er later op voort borduren.
Zou het kunnen dat ik alleen mijn fantasie niet op gang krijg, dat ik daar andere mensen voor nodig heb of zit er bij mij ergens een rem waar ik mij niet van bewust ben?
Vergis ik mij als ik denk dat het toch niet zo moeilijk kan zijn om een verhaal te verzinnen die volledig fictief is en waar alles kan: sprekende dieren, mensen met een paardenkop, spoken, monsters, tovenaars, tijdmachines, trollen, elfen, magische zwaarden etc...
Ik vergis me inderdaad. Het is niet omdat je alle ingrediënten hebt dat je een uitstekende kok bent. Die vergelijking loopt nog gedeeltelijk mank. Het heeft ook met creativiteit te maken en daar, vrees ik, word je mee geboren. Je hebt het of je hebt het niet.
De komende weken en maanden probeer ik een verhaal te verzinnen. Stel dat het lukt, het grootste probleem zal zijn het mooi te verwoorden. Ik vermoed dat het te hoog gegrepen zal zijn.
5 opmerkingen:
"Zou het kunnen dat ik alleen mijn fantasie niet op gang krijg, dat ik daar andere mensen voor nodig heb"
=> Dat heb zelf ook al ondervonden: onder invloed van bepaalde mensen, wordt mijn creativiteit aangescherpt. Als die invloed wegebt, dan verdwijnt mijn inspiratie mee 't gotegat in.
Vreemd, want nochtans blijf je toch dezelfde persoon, of niet?
Ik sta er telkens van te kijken hoe bepaalde personen mij zo sterk kunnen beïnvloeden, zowel positief als negatief.
Ik zie mensen rond mij die precies altijd gelijkgestemd zijn, terwijl mijn eigen stemming en daarmee mijn creativiteit meedeinen met de golven van mijn omgeving.
Is dat te wijten aan hoogsensitiviteit, of eerder aan een gebrek aan eigen kracht, aan zelfstandigheid? Of is dat gewoon bij iedereen zo en stel ik mij weer te veel vragen?
Enfin, in elk geval wens ik je veel inspiratie toe, Cram. Ik ben ervan overtuigd dat we hier beslist nog interessante dingen te lezen zullen krijgen die uit jouw pen voortvloeien.
Ohja, nog dit: toen ik halverwege dat zinnetje over "zwanzen" las, moest ik glimlachen. Niks is heerlijker dan wat ongeremd gezwans en gezwets, al moet je ook daarvoor weer in 't juiste gezelschap verkeren, met anderen op dezelfde golflengte zitten.
Oeps, dit epistel mag hier wel eindigen, voor ik genadeloos van gezwans beticht word :-)
De helft van de tijd ben ik aan het zwanzen ;-)
Wil dat zeggen dat je de andere helft van de tijd serieus bent..? Zwanst nie hé...
Hééééééél leuk Christel. Jij kan het weten ;-)
jij hèbt het Marc...
Een reactie posten