Less is more – moet Arne Sierens tijdens zijn nieuwe productie voor Het Paleis/Compagnie Cecilia hebben gedacht. ‘Altijd Prijs’ laat met minimale middelen een spannende en tedere strijd zien tussen twee kleinburgerlijke jongens en hun grootschalige emoties. Het is een voorstelling geworden over de dunne grens tussen gezond verstand en je verstand verliezen.
De verhaallijn van ‘Altijd Prijs’ gaat als volgt: nadat zijn broer met de noorderzon is vertrokken, is Dino – gespeeld door Robrecht Vanden Thoren – verplicht om diens verdachte nachtclub draaiende te houden. Op dat moment verschijnt Pierre in zijn leven, gespeeld door Titus de Voogdt. Deze labiele jongen is zojuist ontslagen uit een psychiatrische kliniek en is door zijn vrienden dood verklaard. Als ‘onbestaanbaar persoon’ probeert hij een nieuw leven op te bouwen, beginnend bij Dino’s club. In het verdere verloop van de voorstelling staat de relatie tussen de jongens centraal, bestaande uit ruzies, confrontaties en pogingen om elkaar te troosten. Hebben zij in dit uitzichtloze bestaan genoeg aan elkaar of zijn zij op zichzelf aangewezen?
Vanaf de eerste scène klinkt het gitaarspel van Jean-Yves Evrard chaotisch en donker, en blijft doorheen de voorstelling het tempo van de scènes bepalen. Op het podium verschijnt Dino. Hij slaat agressief met een honkbalknuppel om zich heen, vechtend en schreeuwend tegen dingen die er niet lijken te zijn. Een stroboscoop zorgt ervoor dat de beelden zich kort en heftig opdringen. Het licht springt aan en voor je ogen verschijnt een wereld waarmee Arne Sierens bekend is geworden: de ietwat armoedige personages spreken er Gents, de teksten zijn plat en worden rechtstreeks op je afgevuurd, en de scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid, tussen geluk en ongeluk, tussen gezond verstand en je verstand verliezen, is ver te zoeken. De strijd die deze twee jongens met elkaar en met hun eigen leven voeren, is typerend aan de worsteling die veel van Sierens’ personages karakteriseren. Als toeschouwer heb je het idee dat je keihard om deze mensen mag lachen, maar steeds wordt je overvallen door een gevoel van schaamte.
Hoewel we inmiddels bekend zijn met Sierens’ stijl, blijft hij keer op keer interessante producties maken. Het is de dubbelzinnigheid die in veel van zijn werk ligt verscholen. Het gaat niet alleen inhoudelijk over de worsteling van de personages met hun achtergrond en toekomstidealen, de acteurs zijn tegelijk een openlijke en fysieke strijd aan het voeren; met hun eigen lichaam, met de ander, met het publiek, met de ruimte om hen heen. In deze voorstelling worden de acteurs bijvoorbeeld gehinderd door het decorontwerp van Guido Vrolix: om de paar minuten schiet de ondergrond een halve meter opzij. Hierdoor raken de acteurs op onverwachte momenten uit balans. In het midden van het speelvlak hangt ter ondersteuning wel een trapeze, maar ook die biedt weinig houvast, aangezien deze een meter te hoog hangt. Om de veiligheid op te zoeken kunnen ze hierop proberen te klimmen en te hangen, maar ook dit is van korte duur: het is fysiek gewoon te zwaar om vol te houden.
Sierens’ nieuwe voorstelling oogt sober en kleinschalig, maar door het bevlogen spel wordt de innerlijke strijd van deze personages explosief. Ze roepen en schreeuwen om aandacht, maar weten ze dat hun leven niet zal verbeteren. Vanden Thoren en Voogdt spelen agressief, ze springen, dansen en vechten als sumoworstelaars op het podium, hangen ondersteboven aan de trapeze. Hun tevergeefs fysieke pogingen hebben een hartveroverend effect; de liefde en strijd tussen deze jongens evolueert naar een tedere vriendschap. Ze lijken elkaar keer op keer te vinden en te verliezen. Totdat Dino aan het einde van de voorstelling opnieuw naar de rode honkbalknuppel grijpt, de trouwe kompaan in moeilijke tijden, het wapen waarmee ze elke vorm van onveiligheid uit de wereld kunnen slaan. Vervallen ze terug in de agressiviteit? Of kunnen zij de toekomst samen aan? (Recensie door Justin Waerts)
Het is niet zonder enige fierheid dat ik deze produktie promoot: mijn neef Titus De Voogdt speelt een van de personages. Allen daarheen.
Vanaf de eerste scène klinkt het gitaarspel van Jean-Yves Evrard chaotisch en donker, en blijft doorheen de voorstelling het tempo van de scènes bepalen. Op het podium verschijnt Dino. Hij slaat agressief met een honkbalknuppel om zich heen, vechtend en schreeuwend tegen dingen die er niet lijken te zijn. Een stroboscoop zorgt ervoor dat de beelden zich kort en heftig opdringen. Het licht springt aan en voor je ogen verschijnt een wereld waarmee Arne Sierens bekend is geworden: de ietwat armoedige personages spreken er Gents, de teksten zijn plat en worden rechtstreeks op je afgevuurd, en de scheidslijn tussen fictie en werkelijkheid, tussen geluk en ongeluk, tussen gezond verstand en je verstand verliezen, is ver te zoeken. De strijd die deze twee jongens met elkaar en met hun eigen leven voeren, is typerend aan de worsteling die veel van Sierens’ personages karakteriseren. Als toeschouwer heb je het idee dat je keihard om deze mensen mag lachen, maar steeds wordt je overvallen door een gevoel van schaamte.
Hoewel we inmiddels bekend zijn met Sierens’ stijl, blijft hij keer op keer interessante producties maken. Het is de dubbelzinnigheid die in veel van zijn werk ligt verscholen. Het gaat niet alleen inhoudelijk over de worsteling van de personages met hun achtergrond en toekomstidealen, de acteurs zijn tegelijk een openlijke en fysieke strijd aan het voeren; met hun eigen lichaam, met de ander, met het publiek, met de ruimte om hen heen. In deze voorstelling worden de acteurs bijvoorbeeld gehinderd door het decorontwerp van Guido Vrolix: om de paar minuten schiet de ondergrond een halve meter opzij. Hierdoor raken de acteurs op onverwachte momenten uit balans. In het midden van het speelvlak hangt ter ondersteuning wel een trapeze, maar ook die biedt weinig houvast, aangezien deze een meter te hoog hangt. Om de veiligheid op te zoeken kunnen ze hierop proberen te klimmen en te hangen, maar ook dit is van korte duur: het is fysiek gewoon te zwaar om vol te houden.
Sierens’ nieuwe voorstelling oogt sober en kleinschalig, maar door het bevlogen spel wordt de innerlijke strijd van deze personages explosief. Ze roepen en schreeuwen om aandacht, maar weten ze dat hun leven niet zal verbeteren. Vanden Thoren en Voogdt spelen agressief, ze springen, dansen en vechten als sumoworstelaars op het podium, hangen ondersteboven aan de trapeze. Hun tevergeefs fysieke pogingen hebben een hartveroverend effect; de liefde en strijd tussen deze jongens evolueert naar een tedere vriendschap. Ze lijken elkaar keer op keer te vinden en te verliezen. Totdat Dino aan het einde van de voorstelling opnieuw naar de rode honkbalknuppel grijpt, de trouwe kompaan in moeilijke tijden, het wapen waarmee ze elke vorm van onveiligheid uit de wereld kunnen slaan. Vervallen ze terug in de agressiviteit? Of kunnen zij de toekomst samen aan? (Recensie door Justin Waerts)
Het is niet zonder enige fierheid dat ik deze produktie promoot: mijn neef Titus De Voogdt speelt een van de personages. Allen daarheen.
‘Altijd Prijs’ is nog te zien:
1 augustus – 9 augustus 2008 Theater aan Zee in Oostende
Zie voor verdere informatie: www.compagnie-cecilia.be of www.hetpaleis.be
Foto: Kurt Van der Elst
1 augustus – 9 augustus 2008 Theater aan Zee in Oostende
Zie voor verdere informatie: www.compagnie-cecilia.be of www.hetpaleis.be
Foto: Kurt Van der Elst
Geen opmerkingen:
Een reactie posten