DAGDROMEN

Mijn blog neemt veel tijd in beslag en houdt me bezig, soms teveel. Ik kom minder aan lezen toe en dat is een minpunt. Bij het lezen kan ik me moeilijker concentreren want mijn geest maalt constant door: wat zal ik morgen op mijn blog plaatsen en hoe zet ik het uitzicht nog meer naar mijn hand. Ik wil er iets moois en origineels van maken. Ik sleutel iedere dag aan de lay-out. De kwaliteit van de inhoud is heel belangrijk voor mij. Neen, aan de discussie 'Wat is kwaliteit?' ga ik zeker niet beginnen. Ik heb ook niet de pretentie om de mensen te overtuigen van mijn keuzes. Ik geef vrijblijvend mijn mening hopend dat er occasioneel een vonkje overspringt naar een van mijn lezers. Ik wil ze J.S. Bach laten proeven.

Liefde van mijn vrouw, vriendschap, boeken en muziek helpen mij te 'overleven'. Het is een vlucht van een dolgedraaide samenleving waar ik me probeer staande te houden. Ik heb enorm veel moeite met de teloorgang van goed fatsoen en elementaire beleefdheid en het niet respecteren van de spelregels.

Een paar weken geleden zag ik twee auto's neus aan neus staan in een wegversmalling waarbij één rijrichting voorrang heeft (de witte pijl). Het was een bevreemdend schouwspel. Ik kon niet begrijpen dat de kerel die voorrang moest verlenen (rode pijl) niet meteen achteruit reed. Hij bleef star voor zich uitkijken en gaf geen krimp. Ik weet niet hoe het afgelopen is want ik hou niet van dit soort spanning.
Hoe zou ik zelf reageren in dergelijke situatie? Mijn eerste reactie zou zijn: ‘Hij gaat me niet liggen hebben die dikke nek. Het is gedaan met op mijn kop te laten zitten. Ik ben honderd procent in mijn recht’. De zenuwen zouden door mijn keel gieren en ik zou trillende benen krijgen. Als die klootzak na een tijdje niet achteruit zou rijden zou ik het opgeven en het meeste verstand gebruiken. Eigenlijk hoop ik dat ik de confrontatie kan voorkomen.

Maar ik zou het over dagdromen hebben. Ik bel met de beroemde schrijver Herman Brusselmans om hem een voorstel te doen. Het is zes uur ’s avonds, hij is zeker thuis. Je belt hem het liefst niet tussen vier en vijf in de namiddag want dan zit hij in zijn stamcafé op zijn vaste plaats, recht tegenover de ingang. Na drie beltonen wordt er opgenomen.
‘Hallo, met Herman Brusselmans.'
Zou hij op die manier de hoorn opnemen of neemt Tania altijd op als ze thuis is. Heeft hij wel een vaste telefoon of alleen een gsm?
'Ah Herman, goedenavond je spreekt met Marc De Voogdt.’
‘Met wie?’
'Met Marc De Voogdt, ik heb je al een aantal mails gestuurd, een ode aan jou geschreven op mijn blog en je hebt een boek gesigneerd op de laatste boekenbeurs. Ik heb je ook De Indiase bruid van Karen Fossum cadeau gedaan en een paar jaar geleden, na de dood van Woody heb ik je een foto van onze puppy dwergschnauzer opgestuurd.’
‘Ja, en…’
Jongens, ik besterf het, waar ben ik mee bezig?
‘Ik zou je iets willen vragen, een voorstel willen doen. Het zal niet lang duren.’
‘Zeg maar.’
‘Wel Herman, je weet dat ik een blog heb.’
‘Ja.’
‘Ik wil er iets unieks van maken en mijn vraag is of jij, speciaal voor mijn blog, maandelijks een column wilt schrijven.’
Stilte
‘Je hoeft het uiteraard niet gratis te doen. Ik heb een origineel voorstel: ik ben kinesist met meer dan dertig jaar ervaring en tien jaar bijscholing (Manuele Therapie, Acupunctuur, Cyriax, etc..) en zou wekelijks naar Gent afreizen om je nekpijn te behandelen. Wat denk je?’

Het antwoord komt niet doordat mijn lieve dwergschnauzer bovenop me springt!