TERUGKIJKEN - GEMIS

Als je zesenvijftig jaar bent is het dan tijd om even terug te kijken? Heb ik iets te vertellen dat nog niet verteld is? Eigenlijk niet. Een jaar of veertien geleden, toen ik midden in mijn midlife crisis zat, heb ik voor het eerst het gevoel gekregen dat ik bewuste keuzes maakte. Mijn huwelijk hield ik na twintig jaar voor bekeken en koos resoluut voor een nieuwe relatie. De beste beslissing die ik ooit heb genomen, niet de gemakkelijkste.

Het klinkt melig maar het gevoel dat iemand me echt graag zag, onvoorwaardelijk, om wie ik was kende ik niet. Mijn ouders zijn altijd goed voor me geweest en ik respecteer ze. Mijn vader is vijftien jaar geleden gestorven op vijfentachtigjarige leeftijd. Hij was twee jaar daarvoor dement geworden. De eerste tekenen waren bizar. Hij vulde een bierglas boordevol met rode porto en bood mij dat aan als aperitief. Hij is ook tweemaal flagrant door het rode licht gereden met zijn auto. De eerste keer negeerde hij gewoon het rode stoplicht en passeerde zonder kleerscheuren het kruispunt. De tweede keer stak hij een wachtende auto voorbij en gelukkig opnieuw zonder gevolgen! Mijn moeder zat er bij en keek ernaar.
Het was heel erg voor mijn vader. In de eerste maanden besefte hij dat hij zijn verstand aan het verliezen was en dat maakte hem zeer angstig. Na een lijdensweg van twee jaar is hij in zijn slaap overleden in het rusthuis waar hij nog maar een paar dagen vertoefde.
Ik heb geweend toen ik hem zag liggen in een gekoelde glazen kist. Ze hadden een opgerold doekje onder zijn kin gestopt om te beletten dat zijn mond zou openvallen. De aanblik was niet om aan te zien. Dat was mijn vader niet meer, alle leven was uit hem verdwenen.

Ik kijk regelmatig naar een mooie foto van mijn vader in zijn jonge jaren. Ik ben erdoor vertederd. Hij was knap, een 'jeune premier'. Telkens als ik naar de foto kijk moet ik denken dat ik heel weinig van hem weet, praktisch niets. Na zijn dood heb ik hem nooit gemist. Het is raar en hard om het te bekennen maar het is zo. Ik ben hem dankbaar, ik draag hem een warm hart toe en met ouder worden begin ik zelfs meer op hem te lijken. Ik ben er blij om.

Het houdt me bezig dat ik in mijn leven nog nooit iemand echt heb gemist. De gedachte dat het aan mij zou kunnen liggen beangstigt mij. Als mijn moeder komt te overlijden weet ik nu al dat ik haar ook niet zal missen. Ze is nu vijfennegentig, woont alleen en is nog zeer kranig. Maar ik ken haar niet, ik heb er geen band mee. Ik ben haar ook dankbaar, respecteer haar, bewonder haar wilskracht en ik verwijt haar niets. Ze heeft haar best gedaan en goed voor mij gezorgd. Ik doe er ook alles aan om haar een comfortabele oude dag te bezorgen.

Heeft 'gemis' niet alles te maken met hoe graag de gemiste persoon je zag. Ik heb het nu over 'emotioneel' iemand missen, hartzeer hebben. Je kan ook iemand 'praktisch' missen. Iemand die je leven een stuk makkelijker maakte door bepaalde zaken te regelen of je financieel te steunen. Daar gaat het nu niet over. Ik was vierenveertig jaar toen ik voor het eerst het gevoel kreeg dat iemand me heel graag zag. Beter laat dan nooit.