ODE AAN RIK DE SAEDELEER

In de Grenslandhallen in Hasselt zijn gisteren de eerste Vlaamse Televisiesterren uitgereikt. Ik heb met één oog gekeken. Groots opgezet spektakel, langdradig, slaapverwekkend, onnozel en bij momenten platvloers bij monde van ‘de Joeri’. Ik ga niet verder uitweiden over mijn ergernissen want ik weet ook wel dat er een knop aan mijn toestel zit.

Oud-voetbalverslaggever Rik De Saedeleer kreeg een carrièreprijs. Hij kreeg die uit handen van drie van de grootste voetballers die België ooit heeft gehad: Paul Van Himst, Wilfried Van Moer en Jan Ceulemans. Jan Mulder zette De Saedeleer in het zonnetje met een hommage en het publiek gaf hem een staande ovatie. Volledig terecht.

Wegens het ontbreken van de kabel en het geven van de voorkeur aan andere prioriteiten, kijk ik slechts sporadisch naar een voetbalmatch op televisie. In het verleden heeft mijn vrouw al dikwijls de opmerking gemaakt dat er geen enkele van de huidige voetbalcommentatoren kan tippen aan Rik De Saedeleer. Ik moet haar volmondig gelijk geven.

Iedereen herinnert zich de openingsmatch van België tegen wereldkampioen Argentinië in 1982. Erwin Vandenbergh maakte het doelpunt. De Saedeleer werd helemaal dol. "Goooaaaaaaal! Goal! Goal! Goal!" juichte hij als een echte fan. Vier jaar later volgden er nog meer kreten van vreugde. Ter illustratie: België – USSR. Toen bereikten de Rode Duivels zelfs de halve finale van het WK. Volgens sommigen was De Saedeleer meer dan reporter alleen. Hij was een begenadigd voetballer geweest. Trainer Guy Thijs luisterde ook graag naar zijn goede raad over de opstelling van de ploeg.

Een stukje uit een interview van vorig jaar: “Jongen, wat voor voorstellen ik allemaal gekregen heb van de Nederlandse zenders, van de vijf VRT-radio’s, van kranten en weekbladen. Of ik alstublieft een column wou schrijven tijdens Euro 2000, een optreden in de Kampioenen of bij Nonkel Jef. Mark Uytterhoeven was zelfs bereid een captatiewagen naar Knokke te sturen om mij iedere keer als de thuiskijker te laten opdraven. Ik heb aan iedereen neen gezegd. In het zen-boedhisme wordt voorgeschreven dat men zijn eigen ego op nul moet zetten. Wel, laten we zeggen dat ik mijn ego aan het ontvetten ben. Ik heb overigens nooit graag voor de camera gestaan, een interview tot daar aan toe, maar het liefste van al zat ik buitenbeeld in mijn commentatorhokje of deed ik mijn werk als realisator. Kijk, ik had een gouden job bij de BRT, ik krijg het woord VRT niet uit mijn bek. Daar had ik een kantoor, maar ik was er hooguit op maandag en dinsdag. Daarna begon het weekend voor mij: de voetbalpresentaties op woensdag, zaterdag of zondag, mijn recuperatie op donderdag en vrijdag. Het is mooi geweest, mij krijg je niet meer voor een microfoon of achter mijn schrijftafel. Ik trek de laatste blaadjes van de kalender en ik wil nog een beetje van het leven genieten”. (Sixlog)

Ik verstuur vandaag nog een email naar Wilfried Van Moer om Rik te overtuigen om terug te komen. Ik vrees dat het niet zal lukken.