Antony and the Johnsons stonden gisteravond in een uitverkochte Elisabethzaal in Antwerpen. De Britse New Yorker wist met met zijn breekbare nummers een intieme sfeer te creëren. Helaas brak hij die sfeer in de loop van het concert zelf door net iets te veel te preken.
Het begin van het concert was nogal bevreemdend. Hegarty kwam samen met zijn Johnsons op, maar tijdens het eerste nummer werden enkel zijn muzikanten uitgelicht en zat de opvallende zanger volledig in het donker. Het leek alsof hij een statement wilde maken: "Het gaat niet om mij, maar om mijn stem en om de muziek."
Die stem van Hegarty, met een opvallend hoog bereik, roept bij mensen erg uiteenlopende emoties op. Ofwel ben je dan ook een grote fan ofwel haat je hem. Tijdens het concert werd trouwens duidelijk dat bij die stem ook wel degelijk een grote persoonlijkheid hoort. In Antwerpen kwam Hegarty zijn derde album "The crying light" voorstellen voor een zaal die duidelijk vol fans zat.
Hegarty, die zelf heel de tijd aan de piano zat, werd subtiel begeleid door zijn muzikanten en vooral tijdens de sfeervolle intro's en outro's van nummers kon je een speld horen vallen.
Hij begon met enkele nieuwe nummers zoals "Her eyes are underneath the ground" en "Epilepsy is dancing". Daarna volgde een ritmische versie van "Kiss my name".
Hegarty last een preek in
Uit zijn vorige album "I am a bird now" bracht Hegarty de nummers waarin hij de thematiek van het transgenderisme verwerkte. Hegarty heeft immers zelf lang geworsteld met zijn seksuele geaardheid en met zijn man-zijn. Hij zag er met zijn lange, zwarte krullende haren en gekleed in een uitwaaierende tuniek en een wijde broek trouwens erg vrouwelijk uit.
In "For today I'm a boy" en "You are my sister" (op het album een aangrijpend duet met zijn voorbeeld Boy George) ging hij dieper in op de twijfels en de angsten die met het transgenderisme gepaard gaan.
Hegarty stak ook een lang pleidooi af over het nut van meer vrouwelijke kracht in de maatschappij. Hij deed dat tijdens een intermezzo waarbij de zaallichten aan waren en waarin hij zijn fans de kans wilde geven om te vertellen wat er op hun lever lag. Maar omdat het Belgische publiek nogal timide is (en niet veel verder geraakte dan enkele politiek getinte opmerkingen), lukte dat niet echt. Hegarty begon dan zelf maar aan een lange monoloog.
Boeiend, dat wel, maar misschien geen slimme zet als je net 1,5 uur lang een eigen universum hebt opgebouwd met je muziek. Het geroezemoes in de zaal gaf dan ook aan dat de fans hun idool eigenlijk liever hoorden zingen dan preken.
Cover van "Crazy in love" van Beyoncé
Gelukkig waren er ook lichtvoetige momenten. Hegarty bracht bijvoorbeeld a capella een cover van "Crazy in love" van Beyoncé, maar omdat hij daar zelf niet tevreden was, besliste hij meteen het nummer van zijn setlist te schrappen. Hij verklapte het publiek dat ze net de dood van een coversong hadden meegemaakt. Ook het nummer "Shake that dog", waarin zelfs blues- en jazzinvloeden zaten, was een hoogtepunt.
Het optreden van Antony and the Johnsons was zeker een voltreffer. De groep kreeg dan ook een staande ovatie en kwam nog terug voor één bisnummer: "Hope there's someone".
Fans die een van de felbegeerde kaartjes hebben voor het uitverkochte optreden in het Paleis voor Schone Kunsten in Brussel op maandag 13 april mogen op hun beide oren slapen. (De redactie.be - Ellen Maerevoet)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten