Mijn honderdste bijdrage! Eerst dacht ik nog maar eens mijn ergernis te ventileren. Over Free Souffriau die, helemaal uit het niets, toch de halve finale van 'Zo is er maar één' won. Maar het heeft allemaal geen zin. Het brengt niets op. De enige die er last van heeft ben ik. Ik zie iedere dag mensen die zich ergeren aan alles en nog wat en op die manier hun leven vergallen. Ik stop ermee!
Ik moet dringend een ode aan mijn vrouw schrijven. Ik ben rijkelijk laat. Ik heb al mijn hondje, Herman Brusselmans en Rik De Saedeleer bewierookt. Nog een geluk dat mijn vrouw mijn blog niet leest! De titel is een beetje verwarrend maar ik spreek haar meestal aan met 'Poesje'.
Lang geleden, toen we nog vreemden voor elkaar waren, deed ze beroep op mijn diensten. Ze was na een paar ontmoetingen smoorverliefd op mij geworden. Ik heb het maar maanden nadien te weten gekomen. Had ik haar in maart 1995 geen bezoekje gebracht op haar werk dan had onze toekomst er heel anders uitgezien. We zaten toen alletwee in een 'ongelukkige relatie'.
Zij gaf mij voor het eerst het gevoel van iemand onvoorwaardelijk graag zien. Dat was nieuw voor mij. Ik had al geen te hoge pet op van mezelf. Heel mijn opvoeding stond in het teken van bescheidenheid en je niet aanstellen. Ik gebruik niet gemakkelijk vreemde woorden maar 'low profile' dekt hier volledig de lading. We moesten vooral niet te hoog van de toren blazen. Ik sta nog altijd achter dit principe maar het is niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen.
Mijn vrouw heeft daar verandering in gebracht. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop, verre van. Maar ik heb vrede met mezelf. Meer nog, ik ben blij met wie ik ben, met mijn kwaliteiten en uiteraard mijn gebreken. Zij heeft het beste uit mij naar boven gebracht.
We hebben het heel goed samen en dat beseffen we iedere dag. We hechten belang aan dezelfde waarden en de rust is ons heilig. Ik kan altijd op haar rekenen in goede en kwade dagen. Bedankt Poesje. Ik draag het liedje 'Mad About The Boy' van Dinah Washington aan haar op en vervang het woordje Boy door Girl. Ik beken, ik ben een romantische ziel.
Lang geleden, toen we nog vreemden voor elkaar waren, deed ze beroep op mijn diensten. Ze was na een paar ontmoetingen smoorverliefd op mij geworden. Ik heb het maar maanden nadien te weten gekomen. Had ik haar in maart 1995 geen bezoekje gebracht op haar werk dan had onze toekomst er heel anders uitgezien. We zaten toen alletwee in een 'ongelukkige relatie'.
Zij gaf mij voor het eerst het gevoel van iemand onvoorwaardelijk graag zien. Dat was nieuw voor mij. Ik had al geen te hoge pet op van mezelf. Heel mijn opvoeding stond in het teken van bescheidenheid en je niet aanstellen. Ik gebruik niet gemakkelijk vreemde woorden maar 'low profile' dekt hier volledig de lading. We moesten vooral niet te hoog van de toren blazen. Ik sta nog altijd achter dit principe maar het is niet bevorderlijk voor je zelfvertrouwen.
Mijn vrouw heeft daar verandering in gebracht. Niet dat ik nu naast mijn schoenen loop, verre van. Maar ik heb vrede met mezelf. Meer nog, ik ben blij met wie ik ben, met mijn kwaliteiten en uiteraard mijn gebreken. Zij heeft het beste uit mij naar boven gebracht.
We hebben het heel goed samen en dat beseffen we iedere dag. We hechten belang aan dezelfde waarden en de rust is ons heilig. Ik kan altijd op haar rekenen in goede en kwade dagen. Bedankt Poesje. Ik draag het liedje 'Mad About The Boy' van Dinah Washington aan haar op en vervang het woordje Boy door Girl. Ik beken, ik ben een romantische ziel.
1 opmerking:
... zorg er toch maar voor dat je vrouwtje dit wél leest!
:)
Een reactie posten