DE VERLOOFDE VAN SADO - AMELIE NOTHOMB - ROMAN

Amélie Nothomb kreeg in november 2007 de Prix de Flore voor haar 16e roman "Ni d'Adam, ni d'Eve" (vertaald als "De verloofde van Sado"). De bekroning van een 40-jarige met een prijs die voor jonge auteurs bedoeld is, wekte verbazing. Maar dat zal voor de controversiële Belgische schrijfster, benijd om haar succes en gewantrouwd om haar efficiënte public relations, geen verrassing geweest zijn. Toch waren de critici het erover eens: deze roman behoort tot haar beste werk.

We schrijven 1989: Nothomb is 21 en glijdt in een relatie met Rinri, een knappe rijke Japanner die ze lessen Frans geeft. Wat volgt zijn twee knusse jaren waarin de twee elkaar ontdekken, met de cultuurverschillen als leidmotief. Want naast een uitgepuurd liefdesverhaaltje is 'De verloofde van Sado' ook een smakelijke introductie tot Japan, land van contrasten. Wanneer Rinri de schrijfster ten huwelijk vraagt, verwacht je een ongure zwenk in de toon van het verhaal. Nothomb wil immers helemaal niet trouwen. Maar de schrijfster blijft netjes op haar stilistisch parcours, en beargumenteert haar aftocht naar België met een achteloze luchthartigheid. 'Is vluchten niets om trots op te zijn? Het is anders beter dan je te laten knevelen. Een gebrek aan vrijheid is het enige waarvoor je je moet schamen.'

'Zoveel mooier en nobeler dan een idiote liefdesgeschiedenis.' Zo vat Nothomb ongewild haar nieuwe boek krachtdadig samen op de laatste pagina. 'De verloofde van Sado' is een enig mooi uitgesneden tranche de vie: een verhaal van kleine tederheid. (Humo)

Het boek(je) leest als een trein. Opmerkelijk was dat na een twintigtal pagina’s mij iets opviel dat niets met de inhoud maar alles met de vorm van het boek te maken had. Het was ook de eerste keer dat me zoiets overkwam. Het boek lijkt me ideaal van vorm, niet te groot, niet te klein, niet te dik, met een leuke harde kaft en het ligt zeer goed in de hand. Ook de bladschikking lijkt me perfect: vierentwintig regels per pagina met ongeveer veertig duidelijk leesbare karakters per regel. Iedere alinea springt een paar letters naar binnen en een nieuw hoofdstuk begint halverwege de bladzijde. Dit, geheel terzijde, moest ik even kwijt.