DEMENTIE EN AUTO RIJDEN - VERVOLG EN SLOT

Wat vooraf ging: mijn vader vertoonde ernstige tekenen van beginnende dementie. Eén ervan was flagrant het rode stoplicht negeren met zijn Ford Taunus 17m Automatic (bouwjaar 1970). Zijn auto was het laatste dat ze hem zouden afnemen. Hij was toen drieëntachtig en zijn auto twintig jaar. Mijn moeder begreep niet goed wat er in haar man zijn hoofd omging en stond machteloos toe te kijken. Er moest iets gebeuren. Ik slaagde erin mijn vader te overtuigen om hem, ter observatie, te laten opnemen in het ziekenhuis. Het verdict luidde: multiple infarcten in de voorste hersenkwab. Die vijf dagen in het ziekenhuis was hij totaal de kluts kwijt. Hij kroop in het bed van iemand anders, deed kleren aan die niet van hem waren. De angst was op zijn gezicht te lezen. Heel pijnlijk allemaal.

Mijn vader was uiteraard niet meer in staat om zelf te rijden. Geen nood, mijn moeder had ook een rijbewijs (zo maar gekregen) en 'wat' rijervaring. De automatische versnellingsbak maakte het allemaal nog makkelijker, fluitje van een cent.
In de namiddag bereikten ze veilig het appartementsgebouw waar ze woonden. De garages bevonden zich achteraan het gebouw, in blokken van acht tegenover elkaar. Een belangrijk detail.
Mijn ma parkeerde de auto in de garage en ze stapten beiden uit. Mijn pa wierp nog een blik op de Taunus en zag dat hij redelijk schuin stond. Dat kon niet besloot hij! Hij vroeg de sleutels aan mij ma en zette zich achter het stuur. Mijn moeder keek argwanend toe en posteerde zich schuin achter de garage. De versnellingshendel bevond zich aan het stuur. Mijn vader bracht met een simpele klik de hendel van de N naar de R. En toen gebeurde het!

Ik vermoed dat mijn vader plankgas heeft gegeven. Hij vloog met een noodgang naar achter, raakte eerst de rechter ijzeren stijl van de Hörmannpoort, miste mijn moeder op een halve meter en beukte tenslotte in op de gesloten poort van de garage die zich achter de zijne bevond. De Ford boorde zich anderhalve meter in de garage van de buurman. De schade viel al bij al nog mee. Er stond geen auto in de garage, alleen een splinternieuwe peperdure koersfiets. Die was tegen de achterwand gekatapulteerd.

Toen mijn vader uitstapte keek hij mijn moeder aan op een manier alsof het allemaal haar schuld was. Toch was er een klein mirakel gebeurd: niemand was gekwetst en het probleem dat mijn pa nog achter het stuur zou plaats nemen was opgelost. Elk nadeel heb zijn voordeel zou Henk Houwaert gezegd hebben.