Er gaat geen dag voorbij dat je niet geconfronteerd wordt met gruwel en ellende in de wereld. Een kinderarmpje dat boven het puin uitsteekt in Gaza. Bomaanslagen, hongersnood, natuurrampen, verkrachtingen, het houdt nooit op.Nu de verschrikkelijke gebeurtenissen in Dendermonde. Je zal maar zo'n gek op je weg tegenkomen. Ik word er stil van en mijn gedachten gaan naar de slachtoffers en hun familie. Veel is het niet!
Vanmorgen op Radio 1, bij het overzicht van de kranten, hoorde ik hoe een aantal kranten het trieste nieuws breed uitsmeren over tientallen pagina's met foto's en getuigenissen en de identiteit van de slachtoffers en hun familie. Bij mij voelt het aan als 'lijkenpikkerij'. De feiten spreken voor zich en ik heb absoluut geen behoefte aan nog meer details.
1 opmerking:
Dit is inderdaad een beetje sterven vanbinnen en vechten om 't vertrouwen in 'de mens' niet te verliezen.
Ook ik lees er niet over, zoiets moet je op een serene manier verwerken en al die extra info helpt daar niet bij.
De quote van Chalmers vormt zo'n groot contrast met deze gebeurtenissen dat ik mij bijna schuldig voelde bij het lezen ervan en nog meer toen ik dacht: geluk is mijn deel, want
ik heb 'something to do', ik heb 'people to love' en ik heb 'something to hope for'...
De wereld zit vol polariteiten. Ik vind dat bij momenten bijzonder verwarrend.
Een reactie posten