Hoe komt het dat ik iedere dag besef dat ik blij (gelukkig) mag zijn met alles wat ik heb en dat er zoveel mensen rondom mij ontevredenheid uitstralen? Het lijkt soms alsof ze jaloers zijn op het feit dat je goed in je vel zit. Het valt me ook op dat veel mensen de oorzaken van hun ontevredenheid en ergernissen bij 'de anderen' zoeken en nooit bij zichzelf. Ik ga geen moeite doen om die 'kronkel' te begrijpen, maar mij beperken tot het opsommen van een aantal redenen om tevreden en dankbaar te zijn. Voor alle duidelijkheid, ik ben niet gelovig maar toch overkomt me regelmatig een gevoel van dankbaarheid. Tegenover wie of wat kan ik niet zeggen.
Blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb, dat de verwarming het niet laat afweten, dat mijn vrouw en ik een job hebben, dat er eten in de frigo ligt, dat ik ieder jaar een reis kan maken.
Gelukkig met de liefde die mijn vrouw me elke dag geeft, met het lekker eten dat ze kookt, met mijn goede gezondheid, met de genegenheid van mijn hond, met het feit dat ik hier geboren ben en niet in Gaza of Goma of Darfur, met de vaststelling dat het spook van de eenzaamheid me nog niet te pakken heeft.
Tevreden met mezelf, dat ik geen haat of rancune ken, dat ik bewust ben van mijn fouten en kleine kantjes, dat ik iedere dag bijleer, dat ik mij niet erger omdat het een week regent, dat ik mij niet laat leiden door de angst dat straks het hele Westen zal overspoeld en gedomineerd worden door de Islam of dat de 'vreemden' mijn werk zullen afpakken.
Ik zou nog duizend redenen kunnen opnoemen waarom ik mij gelukkig mag achten. Het lijkt wel een reclamespot voor een of ander geloof maar het is niet zo. Het gevaar schuilt gewoon in het feit dat veel mensen al het bovengenoemde als 'vanzelfsprekend' beschouwen, maar niets in minder waar.
Blij dat ik een dak boven mijn hoofd heb, dat de verwarming het niet laat afweten, dat mijn vrouw en ik een job hebben, dat er eten in de frigo ligt, dat ik ieder jaar een reis kan maken.
Gelukkig met de liefde die mijn vrouw me elke dag geeft, met het lekker eten dat ze kookt, met mijn goede gezondheid, met de genegenheid van mijn hond, met het feit dat ik hier geboren ben en niet in Gaza of Goma of Darfur, met de vaststelling dat het spook van de eenzaamheid me nog niet te pakken heeft.
Tevreden met mezelf, dat ik geen haat of rancune ken, dat ik bewust ben van mijn fouten en kleine kantjes, dat ik iedere dag bijleer, dat ik mij niet erger omdat het een week regent, dat ik mij niet laat leiden door de angst dat straks het hele Westen zal overspoeld en gedomineerd worden door de Islam of dat de 'vreemden' mijn werk zullen afpakken.
Ik zou nog duizend redenen kunnen opnoemen waarom ik mij gelukkig mag achten. Het lijkt wel een reclamespot voor een of ander geloof maar het is niet zo. Het gevaar schuilt gewoon in het feit dat veel mensen al het bovengenoemde als 'vanzelfsprekend' beschouwen, maar niets in minder waar.
12 opmerkingen:
Wel, ik ben ook gelukkig en vind dat niet vanzelfsprekend... :-)
Het doet me plezier om dat te horen Kurt :-)
pas toch maar op! De vreemde gaan uw werk misschien wel afpakken! De hongaren zitten al op den bureau naast u!! ;-)
Heel mooi geschreven!
Zo'n bedenkingen, daar hou ik van.
En ik ben ook best tevreden. Ik durf zeker wel eens foeteren, maar globaal gezien zie ik een bofkont in de spiegel.
Ik ben trouwens in 'Een betere wereld' van Bowen aan't lezen. Daar krijg je de raad een armbandje aan te doen en elke keer als je zeurt of klaagt, moet je't van arm wisselen, kwestie van je ervan bewust te zijn wanneer je negatief bezig bent. Omdat ik altijd in ben om iets uit te proberen, heb ik nu dus een armbandje aan. En het verwisselen valt heel goed mee, veel beter dan ik verwacht had.En als ik toch moet wisselen van pols, dan probeer ik mijn gezeur naar een positieve opmerking om te buigen.
@ Rik: wil ik je een armbandje opsturen? ;-)
Nee bedankt sunshine. Maar ik ben wel blij dat ik nu weet waarom vrouwen meer armbandjes dragen dan mannen... ze zagen, zeuren en klagen meer!!
;-)
:-)))
die zit!
Die dekselse Rik, nooit verlegen voor een grapje.
Sunshine, chapeau dat je het zo sportief opvat ;-)
Tja, iemand moet toch jouw chronische vrouwvriendelijkheid compenseren é!!
'k Ben dan misschien klein en fijn, maar ik kan tegen een stootje, zelfs tegen ferme, dus don't worry.
Enne... vrouwvriendelijkheid is nu één chronische aandoening waartegen ik geen remedie wens te vinden.:-))
Ik persoonlijk vind vrouwvriendelijkheid beledigend voor vrouwen. Vriendelijkheid zou genoeg moeten zijn.
Niet mee eens!
Vrouwvriendelijkheid zie ik als vriendelijkheid met net dat ene tikkeltje extra waardoor je vrouw voelt. En welke vrouw apprecieert dat nu niet? Een extreme feministen misschien, maar feminisme op zich vind ik zelf dan weer vrouwonvriendelijk, maar da's een andere discussie die hier niet ter zake doet.
Zeg, da's wel moeilijk hoor zoiets uitleggen aan een man.
Soit, 't doet er allemaal niet toe. Ik hou van vriendelijkheid tout court, in al haar (merk op: 'haar'!) vormen.
:-)
haar vormen... tja van haar vormen kan zelfs ik misschien gelukkig worden!
Een reactie posten