HOE MAAK JE CARRIÈRE MET DRIE KINDEREN - KATHLEEN COOLS

Kathleen Cools vindt dat vrouwen meer haar op hun tanden moeten kweken: op de werkvloer, maar ook thuis. Cools studeerde filosofie en is presentator van Terzake.

Ik heb Simone De Beauvoir nog eens doorgebladerd. Naast een streepje melancholie (ik was achttien toen ik Le deuxième sexe las, en had heel mijn vrouwenleven nog voor me), las ik vooral het relaas van een gedateerde strijd. Meer nog, de bezorgdheden van De Beauvoir klinken ouderwets en zijn intussen ronduit achterhaald. De felle filosofe verdedigt niet alleen het - intussen vanzelfsprekende - recht op een volwaardige vrouwelijke seksualiteit, in hetzelfde boek trekt ze ook het moederinstinct in twijfel, en verzet ze zich hevig tegen de bekrompen leefwereld van de huiselijke vrouw: "Het drama van het huwelijk ligt niet in het feit dat het geen garantie is voor het geluk dat het belooft er is geen garantie voor geluk - maar dat het de vrouw verminkt; het doemt haar tot herhaling en sleur. (.) De echte daden en het echte werk zijn het voorrecht van de man."

Somber is het beeld dat Simone De Beauvoir ophangt van de gehuwde vrouw, beledigend ook voor alle thuiswerkende moeders aller tijden. Het zijn meedogenloze woorden, die de toenmalige vrouwen dan ook moesten aansporen om uit hun cocon te breken. Dat was nodig, en het is ook gebeurd. Tussen haakjes: pikant is wel dat de onafhankelijke vrouw die de analyse neerschreef, later zelf in een bizarre onderdanigheid verviel. Want hoe rijm je de geëmancipeerde filosofe De Beauvoir met de minnares Simone, die voor haar geliefde Sartre op zoek ging naar jonge meisjes om hem ter wille te zijn?

Alles is anders
Zestig jaar na De Beauvoir is alles helemaal anders. Anno 2011 bepalen westerse mannen én vrouwen autonoom hoe ze hun leven en hun carrière uitbouwen. Een evolutie die onmogelijk was zonder verschillende generaties vrouwen, die hun nek hebben uitgestoken om de gelijkwaardigheid tussen man en vrouw in de praktijk af te dwingen. En dat kon dan weer alleen maar gebeuren, dankzij de vele. mannen die zich mee achter die missie schaarden. Het zijn hun (achter)kleinzonen, die het nooit anders hebben geweten: samen elk een carrière, samen verantwoordelijk voor (bijvoorbeeld) kinderen en voor al de rest.

En toch. Toch zitten er duidelijk barsten in het succesverhaal. De opvallendste barst is een simpele vraag: is de bedrijfswereld nog altijd een echte mannenwereld? En zo ja, waarom? In de loop van het debat over quota voor vrouwen in de raden van bestuur viel een fascinerende opmerking. Wanhopig constateerde Captain of Industry Paul Buysse namelijk dat de zoektocht naar een vrouw in zijn raad van bestuur hem alleen maar hopen geld had gekost. Het resultaat was uiteindelijk: nul. Merkwaardig.

Ik twijfel niet aan de oprechte queeste van Baron Buysse. Maar ze dwingt ons tot twee bedenkingen. Ofwel hebben vrouwen een natuurlijke aversie van de financiële en economische top van het bedrijfsleven. Ofwel hebben ze een hekel aan het good old boys network. De eerste optie is een boutade. De tweede lijkt me realistisch. Ze vertaalt zich in een huivering voor de verantwoordelijkheden, de vergadercultuur en de karikatuur van de zelfbewuste grijze pakken.

Haar op de tanden
Mag ik een dringende oproep doen? Het is hoog tijd voor actie: vrouwen moeten hier echt durven springen. En dat vereist af en toe haar op de tanden, op de werkvloer, en jawel: ook thuis. Al te vaak nog voelen vrouwen met een baan zich hyperverantwoordelijk voor gezin en kinderen en de taken die daarbij horen. Bovendien willen ze zo graag alles perfect doen. Draai die knop drastisch om. Voed je partner op of laat je door hem opvoeden, zoek ondersteuning, en organiseer je zaakjes als dat nodig is. En vooral: als je zin hebt in die carrière, grijp ze dan als de kans zich aandient. Alleen op die manier kunnen we verder uitbouwen wat de vorige generaties hebben gerealiseerd.

Het vraagt een mentaliteitswijziging bij vrouwen én mannen. Hoed u in die zin op de werkvloer voor de kleine, ogenschijnlijk argeloze zinnetjes. Ze komen in gradaties. Hoe doe je dat, dit werk, met drie kinderen? (Vragen ze nooit aan mijn man. Wel hoe hij het doet, met die job van zijn vrouw) Of, wellicht goedbedoeld, door een overste: zou je het na je derde niet wat rustiger aandoen? Maar er is ook dat dodelijke zinnetje, zoals het onlangs een jonge vrouw overkwam: zou je niet liever voor kinderen kiezen dan te denken aan een carrière? Er is echt nog behoorlijk wat werk aan de winkel. Laten we vooral niet indommelen! (demorgen.be)