Zou mevrouw De Gucht gehandeld hebben met voorkennis van meneer De Gucht? Het onderzoek, van parket en CFBA, zal het uitwijzen. De aantijging is zwaar, bewijzen leveren uiterst moeilijk. Zelfs indien die niet gevonden worden en Karel De Gucht dus vrijuit gaat, is er nog blijvende imagoschade. Dat is jammer, ook voor De Gucht geldt de onschuld zolang het omgekeerde niet bewezen is.
Het is jammer dat een onbewezen anonieme klacht blijvende schade kan nalaten, maar het is wel zo. De rechtstaat kan De Gucht vrijspreken, in deze angstige tijden vol ergernis zal hij door sommigen veroordeeld worden. Er blijft altijd een beetje viezigheid hangen.
Boze kilte
De politiek loopt voor geen meter, de economie slaat om, er is wantrouwen en onrust. Zo’n klimaat is ideaal voor antipolitiek en populisme. Er hangt weer schandalitis in de lucht. Elk bericht over vermeende inbreuken wordt gezien als het bewijs van de verrotting van dit corrupte politieke systeem.
De politiek draagt bij tot deze boze kilte. Het communautaire spook verjaagt het vertrouwen. De evacuatie van de staatshervorming naar de deelstaten loste niets op. Er klinken onheilspellende berichten over de communautaire dialoog. Het is niet de enige belofte die in de kou blijft staan. Veel belangrijke dossiers blijven door onwil en nijd geblokkeerd.
Open VLD verwijst herhaaldelijk naar het einde van Leterme I. Het scenario om, op het juiste moment, Verhofstadt weer naar voren te halen, klinkt steeds luider. Verhofstadt levert in zijn eentje een paar procenten op, zo wordt gedacht. Maar vooral: hij kan in Open VLD het enthousiasme, dynamisme en vertrouwen opkrikken. Alleen is het nu nog te vroeg. De roep om oude leiders illustreert de moedeloosheid van de huidige elite.
Hebben wij deze regering echt verdiend?
Open VLD zit slecht in zijn vel. Moerman nam ontslag na harde kritiek van de Vlaamse ombudsman. Dewael bleef zitten ondanks de fouten van zijn naaste medewerkers. Noch in de zaak-Slangen, noch in de zaak-De Gucht is ook maar iets bewezen, maar ook hier blijft smet rond Open VLD hangen. Op het communautaire konden ze niet scoren, in het sociaal-economische lukt het ook niet meteen. In een Vlaamse minderheidsregering telt de onrust van een Vlaamse partij dubbel.
Leterme I beslist om de begroting te herzien nog voor die in het parlement is ingediend. Om de vliegtaks terug te roepen nog voor die is goedgekeurd. Was het nu echt zo moeilijk om tijdens de begrotingsopmaak de werkgelegenheidsimpact even te bekijken? Te overleggen met de deelstaatregeringen om na te gaan of deze lastenverhoging juridisch kon en paste binnen de federale loyaliteit? Het is bijna niet meer om aan te zien. Hebben wij deze regering echt verdiend?
De begroting was een illusie, ze wordt het elke dag nog meer. Hoe vaak de premier ook mag herhalen en herhalen en herhalen dat zijn regering de financiële crisis goed oploste, Leterme I raakt niet van de indruk verlost dat ze een van de slechtste regeringen van de afgelopen jaren is.
Fundamentele malaise
Het valt trouwens nog te bezien hoe goed de regering de financiële crisis aanpakt. Het recht op eigendom, een fundamenteel principe van de rechtstaat en van de kapitalistische vrijemarkteconomie, valt niet zomaar opzij te schuiven.
Het vennootschapsrecht bepaalt dat de aandeelhouders-eigenaars zelf beslissen over het lot van hun onderneming. Tijdens de financiële vuurzee bleek dat niet mogelijk, primeerde het algemeen belang, maar het zou niet slecht zijn mocht in een parlementaire onderzoekscommissie nagekeken worden wat daar precies gebeurde. Of het echt niet anders kon. Ook dat is een bron van onvrede en boosheid. Zo kan ook die verdachtmaking verdwijnen, het verwijt dat de regering zich een Belgisch kroonjuweel uit handen liet spelen.
In deze sputterende regeringen zijn er uitzonderingen, zoals bijvoorbeeld Inge Vervotte of Jo Vandeurzen. Die laatste behoort ongetwijfeld tot de beste politici van zijn generatie, die eerste zou het kunnen worden. Maar hun werk komt moeilijk naar buiten in alle berichten over dit kwakkelkabinet. Leterme I moest ons het paarse gepruts doen vergeten, maar slaagde daar nog geen minuut in.
De malaise is echter fundamenteler. Er is een crisis van de politieke elite. Een crisis van de (top van de) particratie. In ons land is de gezondheid van die particratie doorslaggevend voor het functioneren van het hele politieke systeem.
Valkuilen zijn talrijk
Overloop de partijen: bij Open VLD is de trojka Dewael-De Gucht-Somers gekwetst, bij CD&V komt Marianne Thyssen er niet veel aan te pas en vormen Peeters en Leterme geen tandem (cfr. vliegtaks), sukkelt de partij met haar communautaire beloftes en raakt de federale regering maar niet op dreef.
Bij de SP.A is de positie van Caroline Gennez niet die van een sterke leider, de Vlaamse socialisten zoeken nog steeds zonder succes een uitweg uit hun verlies.
Hoewel Vlaams Belang er niet toe doet, zit het ook daar fout. Bij Groen! gaat het beter, maar de interne openlijke kritiek op Mieke Vogels van nog niet zo lang geleden illustreert hoe broos dat groene gevoel is. Federaal loopt de groene oppositie lekker, maar het rendement is onzeker. Bij de N-VA is de eenheid sterk, maar die partij heeft veel van haar relevantie verloren.
De enige die wind onder de zeilen heeft, is LDD. De partij heeft last van inwendige kinderziektes, de partijleider neemt risico’s, maar komt daar voorlopig mee weg. De weg is nog lang, de valkuilen talrijk.
Kunnen we?
Er zijn veel oorzaken, maar samen leiden ze ertoe dat er geen sterke leiders meer zijn die er toe doen. Net op een moment dat we ze heel hard missen.
België heeft een Obama nodig. Niet om waar hij precies voor staat.
Maar om wat hij oproept. Optimisme. Geloof. Verandering. Hoop.
Kunnen we?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten