NIEUWS     VERKEER      CULTUUR      WEER     SPORT     CONTACT         

donderdag 31 januari 2008

DIEPTE - HENNING MANKELL - ROMAN

Aan het begin van de Eerste Wereldoorlog lopen de militaire spanningen tussen Duitsland en Rusland hoog op. Voor de veiligheid van de vloot zoekt het neutrale Zweden naar een meer beschermd gelegen route langs de grillige kust. Er is maar één man die zo’n opdracht kan uitvoeren: Lars Tobiasson-Svartman, een in zichzelf gekeerde dieptemeter. Hij drukt alles uit in maten en afstanden, ook de verhoudingen tussen mensen. Zelfs in de relatie met zijn echtgenote is hij niet op zoek naar intimiteit, maar naar het scheppen van afstand. Als hij tijdens zijn tocht een vrouw ontmoet die alleen op een rotsachtig eiland woont, verliest hij de controle over zijn gevoelens. De verhouding tussen de dieptemeter en de vrouw is het begin van een verhaal vol spannende wendingen. Uitgeverij De Geus

Diepte is een titel met een dubbele lading. Het staat voor de opdracht die de hoofdpersoon krijgt om de diepte van de Zweedse kustwateren te peilen. Het staat ook voor zijn drang om in zichzelf naar onbekende plaatsen te zoeken. En het staat voor de peilloze diepte van het menselijk zijn.
De tragiek van het boek grijpt je bij de keel. Hoe een gebeurtenis
je leven zo ingrijpend kan veranderen en zo bepalend kan zijn voor je verdere toekomst. Ook het personage van de dieptemeter dat evolueert in de loop van het verhaal van een aanvankelijk plichtsgetrouwe bekwame vakman naar een nietsontziende egoïst.

Het is een schitterende roman die zich ontwikkelt als een klassiek noodlotsdrama en het einde is dan ook tragisch en onontkoombaar. In een nawoord in het boek zegt Mankell dat " in de schaduwwerelden van de geschiedenis en de herinnering, op de literaire stranden het wrakhout van de fantasie vermengd wordt met dat van de werkelijkheid. Dat is precies wat in deze roman gebeurt.

dinsdag 29 januari 2008

I'M YOUR MAN - LEONARD COHEN

I'm your man is een documentaire film over de legendarische singer-songwriter Leonard Cohen, met optredens van de musici die hij beïnvloed heeft. Over de film wil ik het hier niet hebben want die heb ik niet gezien. Wel over de muziek van de film. Ik had eens terloops aan een vriend verteld dat ik een fan was van Leonard Cohen en een tijdje later gaf hij mij zomaar de CD met de filmmuziek. Ik ben niet echt een 'cover' liefhebber en zeker niet van een monument als Cohen. Maar de CD heeft me aangenaam verrast en ik heb er ook een aantal nieuwe artiesten leren kennen zoals Martha en Rufus Wainwright, Jarvis Cocker, Antony en Teddy Thompson de zoon van Richard Thompson.
Je kan een fragment van vijf liedjes beluisteren als je hier klikt (soundtrack aanklikken). Graag uw speciale aandacht voor Antony met een heel eigen stemgeluid en Teddy Thompson.

In Het Parool vroeg Dirk-Jan Arensman zich af of er een coolere zeventigjarige op de planeet zou zijn dan Leonard Cohen? Het is hard voor al zijn leeftijdgenoten, maar waarschijnlijk niet. De Canadees ziet er met zijn grijszwarte stoppelbaard, zijn zwierige pet en zijn maatpakken - smetteloos, maar altijd nét nonchalant genoeg - nog steeds uit als de belichaming van de romantische kunstenaar.

Ter kennismaking drie schitterende songs met fantastische muzikanten en backing vocals, The Future , Dance Me To The End of Love en tot slot Hallelujah.
Lay back and enjoy.

maandag 28 januari 2008

DE MUTS VAN MIJN ZUS - 1955

Een van mijn vroegste herinneringen dateert van mijn kleutertijd. Ik moet een jaar of vier geweest zijn. Mijn zus, die zeven jaar ouder was, vergezelde me naar de lagere school 'De Engelbewaarder'. Het is een beetje overbodig te vermelden dat het hier om een katholieke school ging. De school was op loopafstand van ons huis, nauwelijks driehonderd meter. Er liepen daar nog veel nonnekes rond die stevig ingepakt waren, vooral hun hoofd.

Het beeld dat mij het meest is bij gebleven is de muts van mijn zus. Zij had toen een paardenstaart en mijn moeder had voor haar een speciale muts gebreid - ik denk dat het met vier naalden tegelijk was - met aan de bovenkant een opening voor de paardenstaart. Als ik me niet vergis was het een kakigroene muts.
Ik heb me suf gezocht op het internet, waar je zogezegd alles kunt vinden, maar een afbeelding van een paardenstaartmuts heb ik niet gevonden.
Indien ik handig zou zijn geweest met photoshop had ik de mevrouw op de foto zo'n muts kunnen aanmeten. Trouwens de afbeelding is niet zo goed gekozen want de paardenstaart moet hoog op het achterhoofd geknoopt worden.

Ik herinner mij nog weinig van toen ik een kleuter was. Die muts daarentegen kan ik mij nog levendig voor de geest halen. Nu klinkt dat misschien belachelijk een muts met een gat in maar in die tijd stond
mijn zus daar beeldig mee.
Zou het kunnen dat zich volgende winter een nieuwe hype aankondigt? Begin alvast maar te sparen voor een mooie paardenstaart.

zondag 27 januari 2008

STERACTEUR STERARTIEST - FINALE

Free Souffriau is vrijdagavond, met 62 procent van de stemmen, tot nieuwe sterartiest verkozen. Ze was al steracteur en Mega Mindy. De weg naar een internationale carrière ligt wijd open. Volgend jaar een nieuwe reeks Steracteur Sterartiest, het is nu zeker. Een hele geruststelling! Waar men gaat langs Vlaamse wegen komt men steracteurs tegen.

Driemaal dertien dat is negenendertig. Dat betekent dat er in Vlaanderen zeker al negenendertig steracteurs rondlopen. Even het geheugen opfrissen. Matthias Van de Vijver, Guillaume Devos, Cara Van der Auwera, Sofie van Moll, Mark Tijsmans... Ik ga ze niet allemaal opsommen maar, toegegeven ik volg het allemaal niet zo goed, zijn dat steracteurs? Omdat ik nogal gemakkelijk denk dat het aan mij ligt heb ik de proef op de som genomen. Zaterdagmorgen had ik om negen uur post gevat op het Zand in Brugge waar de wekelijkse markt doorgaat. Mijn enige vraag aan de voorbijgangers was: 'Welke naam komt spontaan naar boven als je het woord
steracteur hoort'? Jan Decleir was de eerste naam die viel, dan volgden Nand Buyl, Dora Van der Groen, Jo De Meyere. Ook Frank Focketyn, Tania Van der Sande en Wim Opbrouck werden vermeld. Na een half uur wist ik genoeg, het lag niet aan mij.

In de finale was de jury heel mild. De superlatieven vlogen in het rond. Alsook de valse noten. Er zijn verzachtende omstandigheden. Het is live, er is de competitie die heel wat stress met zich mee brengt en hier en daar een verdwaalde streptococcus die de stembanden aanvalt.

Toch vond ik het niveau bedroevend. De enige zanger die naam waardig is Stan Van Samang. Die stak er vorig jaar met kop en schouders bovenuit. Wat ik heel wat minder van hem vond was dat hij in de halve finale openlijk zijn voorkeur liet blijken voor Free door, na de duetten met de halve finalisten, opvallend twee vingers de lucht in te steken toen hij de tunnel in liep. Ik dacht dat hij als gast neutraal diende te blijven.


Aan de presentatie ga ik niet veel woorden vuil maken. Ronduit kinderachtig. De manier waarop Katja Retsin om de haverklap
'amaai' roept doet mijn maag ineen krimpen om nog te zwijgen over de spitse dialogen met de jury. Thomas Vanderveken scoort hoog in de categorie 'de ideale schoonzoon' en mag je beschouwen als het nieuwe hertenjong.

Ik wil positief afsluiten. De goede doelen hebben er wel bij gevaren, 10 Eurocent per SMS. Mag ik mij afvragen in welke zakken de overige 40 Eurocent zijn verdwenen? Dat moet toch een gigantische som vertegenwoordigen.

zaterdag 26 januari 2008

FRACTURE *** - THRILLER

Willy Beachum is een ambitieuze assistent-Openbaar Aanklager. Op het moment dat zijn carrière eindelijk in de lift lijkt te zitten krijgt hij te maken met een zeer lastige zaak. Ted Crawford vermoordde zijn vrouw nadat hij te weten was gekomen dat zij hem bedroog. Wat op het eerste zicht een gemakkelijke zaak leek, blijkt echter in werkelijkheid anders te verlopen als Crawford wordt vrijgelaten door een technische fout in de aanklacht. Wat volgt is een gevaarlijk kat en muis spel tussen Beachum en Crawford die dacht de perfecte misdaad te hebben gepleegd...

‘Fracture' is typisch zo'n thriller die volledig voldoet aan wat het publiek van een dergelijke film verlangt. Hoofdrolspeler en dader Ted Crawford (Anthony Hopkins) is een bijna geniale vent die de (vrijwel) perfecte misdaad wil plegen en die toch sympathie weet op te roepen.
Het verhaal van de film zit knap in elkaar. Als kijker krijg je al snel de gepleegde misdaad voor ogen, vervolgens word je door de ontwikkelingen in het verhaal voortdurend voor verrassingen geplaatst.
Die verrassingen komen doordat je dan natuurlijk al weet wat er is gebeurd, de dader geeft dat ook vrijwillig toe aan de politie, maar hij heeft eerst de bewijsstukken laten verdwijnen. Zijn spontane bekentenis blijkt dan geen veroordeling te kunnen opleveren, gezien het ontbreken van de bewijsstukken.

Het is geen grootse thriller maar toch zeker het bekijken waard. De film boeit van begin tot einde en bevat een goede plot. Ideaal om op zaterdagavond, met een glaasje wijn binnen handbereik, eens lekker te ontspannen.


vrijdag 25 januari 2008

NAAKTE VROUWEN

Ik vrees dat ik me deze keer op glad ijs begeef. Onder Favorieten aan de rechterkant van mijn blog staat een rechthoekje met reclameboodschappen. Soms zie je daar staan 'Naakte vrouwen' met een verwijzing naar WebMembers.be. Ik wil iedereen geruststellen of misschien wel ontgoochelen, het gaat wel om vrouwen maar ze zijn niet naakt. Soms scheelt het niet veel. Het zijn eerder wat je noemt sensuele, zinnenprikkelende foto's van, in mijn ogen, aantrekkelijke vrouwen. Ik hoop dat ik hierdoor niet voor seksist word uitgescholden. Het gaat hier om een fantasie. Ik ga me niet uitsloven om het uit te leggen, maar mensen die me goed kennen weten dat ik veel respect heb voor vrouwen in het algemeen, hoe ze er ook uitzien. Ik hoor de reactie al: 'Dat is allemaal gemakkelijk gezegd'. Getuigt het van gebrek aan respect als ik dit een prachtige foto vind? Neen toch. Ook niet als ik er bij vermeld dat het beeld me niet onberoerd laat.

Daarom heb ik ook weinig voeling met porno. Daar gaat het allemaal veel te snel uit de kleren. Het is altijd hetzelfde tot de volgorde van de verschillende standjes toe. En ik heb het ook niet zo begrepen op close-ups van allerlei geslachtsdelen.

Naast de verwijzing naar webmembers staan er ook links naar andere sites afhankelijk van het stukje dat je aanklikt in het blogarchief. Zo kan je bij boekgerelateerde items een verwijzing krijgen naar een site die gespecialiseerd is in digitaal drukwerk, een site die je eigen publicatie kan uitgeven of een site van tweedehandsboeken. Allemaal heel leerzaam. (grapje)

donderdag 24 januari 2008

VIDEOBALK - YOU TUBE

Aan de rechterzijde van mijn blog bevindt zich een videobalk. Je ziet vier verschillende schermpjes onder elkaar die om de zoveel tijd veranderen van uitzicht. Het zijn allemaal filmpjes die je kan vinden op You Tube. Er is een uitgebreide keuze. Er zit veel 'brol' bij maar er zitten ook een aantal 'pareltjes' tussen.

Als je met de cursor over het schermpje beweegt verschijnt er een balkje tekst met de inhoud van het fragment en hoe lang het duurt. Er zitten hilarische fragmenten tussen. Zoals een vrouw die de micro, bij het spreken, ter hoogte van haar rechter oor houdt. Een boenmachine die met de boener aan de haal gaat. Een vrouw die op vakantie, met een parachute, de lucht wordt ingetrokken maar eerst nog een aantal meters op haar buik over het strand wordt meegesleurd.
Allerlei sportfragmenten met bijvoorbeeld een keeper die bij de interceptie van een bal zodanig snel naar de bal gaat dat hij dreigt met bal en al buiten het strafschopgebied te belanden. In een ultieme poging om dit te voorkomen legt hij, vooraleer hij zelf buiten de zestien meter tuimelt, de bal er nog net binnen. Een speler van de tegenpartij neemt hem gewoon mee en scoort.
Een van de beste fragmenten is dit waarbij een kleine hond een staaf, ik denk vuurwerk, te pakken krijgt en ermee wegloopt. Ondertussen schieten er vuurpijlen alle kanten op.

Sommige filmpjes zijn tegelijkertijd heel grappig maar ook tragisch. Je vindt er niet alleen grappige beelden. Je kan ook fragmenten bekijken uit, Johan Cruijf, de Film of uit shows van cabaretiers als Alex Agnew of Klaas van der Eerden. Er zijn zelfs fragmenten uit actualiteitsprogramma's te volgen.
Het loont echt de moeite om op een of meerdere schermpjes te klikken. Veel plezier.

woensdag 23 januari 2008

RELATIES - VERVOLG

Belofte maakt schuld. Ik heb al een beetje spijt dat ik beloofd heb om iets over relaties te schrijven. Is er nog iets te schrijven dat nog niet geschreven is?
Ik ben er zeker geen expert in maar door de jaren heen is mij toch het een en ander opgevallen. Spreek me tegen als het niet waar is. Er zijn vrouwen die jaren een relatie hebben met een partner die hen bedriegt, die hen slaat, kortom die hen misbruikt en toch hoor ik hen achteraf zeggen: 'Ik zie hem nog altijd graag'. Begrijp me niet verkeerd. Het siert een vrouw dat ze geduld heeft, dat ze begrijpend is en dat ze niet zomaar haar partner laat vallen. Maar waar is de grens? Is het niet een van de belangrijkste fundamenten, in een relatie, dat er een evenwicht is tussen de partners. Ik wil me nergens mee bemoeien maar kan je nu iemand graag zien die je steeds maar opnieuw teleurstelt en kwetst tot in het diepste van je ziel? Ik ben uiteraard geen vrouw maar vrouwen die me dit fenomeen kunnen uitleggen mogen mij mailen.


Het is ook treurig om te zien hoe mensen blijven aanmodderen in een relatie. Ik weet wel dat het allemaal niet zo gemakkelijk is. Alleen is ook maar alleen en bepaalde gevallen zijn heel complex. Maar als je je niet goed meer voelt in een relatie, om wat voor reden dan ook, moet je durven een keuze maken. Sommige vrouwen en ook wel mannen maken geen keuze uit gemakzucht. Ik kan daar begrip voor opbrengen. Maar volgens mij kom je er sterker uit als je durft de keuze maken en alle gevolgen erbij neemt.

Toen ik negentien was, dat is al lang geleden, leerde ik mijn eerste vrouw kennen. In de loop van onze relatie zagen we rond om ons veel relaties op de klippen lopen. We beweerden altijd: 'Bij ons zal het niet gebeuren want wij werken aan onze relatie'. We hebben het bijna vijfentwintig jaar vol gehouden. De schuldvraag voor de mislukking hoeft niet gesteld te worden. Ik verwijt niemand iets. Mijn conclusie is alleen: er was te weinig liefde in het spel.

dinsdag 22 januari 2008

VERLIEFD - PATRICK DE BRUYN - THRILLER

Hij was nooit van plan geweest verliefd op haar te worden. Op een dag overkwam het hem gewoon. Eerst leek ze zijn ingehouden geflirt te beantwoorden. Toen hij het haar had bekend, vond ze hem prettig gestoord. Maar ze had er geen erg in gehad. Ze leek zelfs aangenaam verrast. Gewoon onschuldig genieten, daarover waren ze het eens. Zonder vragen. Zonder geneuzel over het leven dat ze écht leidden. Gewoon genieten van de passie, die gedoemd was te verdwijnen. Zo helder konden ze allebei nog wel denken.Tot zij hun afspraakje mist en plots verdwijnt. In het niets. Haar niet afgesloten auto met de sleutels erop en haar gsm zijn de enige aanwijzing dat ze op nauwelijks vijftig meter van hun rendez-vous is gestrand. Zal hij de politie waarschuwen? Maar dan moet hij hun geheim prijsgeven. Er is helemaal niets gebeurd tussen hen, maar wie gelooft dat? Pas dan stelt hij zich de vraag die hij zich zoveel eerder had moeten stellen: wie was zij dan? Van alle vrouwen ter wereld was uitgerekend zij zijn leven binnengestapt.

Een verhaal over een doordeweekse man die zich op voorzichtige wijze waagt aan een misstap met een al even doordeweekse vrouw, zonder te weten dat ze gestalkt worden. Wat heel onschuldig begint eindigt in een nachtmerrie. Het feit dat het iedereen kan overkomen maakt dat je als lezer enorm betrokken raakt bij het verhaal en dat je heel erg meeleeft.
Ik sluit me volledig aan bij de onderstaande recensies en kijk gespannen uit naar het vervolg, Passie. (Uitgeverij Manteau, maart 2008)

Patrick de Bruyn is de absolute grootmeester van de Vlaamse suspense. Verliefd is een zinderend vat vol suspense, op een Hitchcockiaanse manier vorm gegeven. Crimezone.nl

Een tergend spannend, noodlottig verhaal. De Bruyn schept een afgrond van gemis en lijden. De Volkskrant.

Zonder twijfel een van de beste Vlaamse thrillers van het jaar. Verliefd is zowel een spannende thriller als een meeslepende romance. De Morgen

Thrillers van dezelfde auteur: File, Indringer, Vermist, Verminkt en Verdoemd.

maandag 21 januari 2008

CIRQUE DE LA LUNE - STRAATTHEATER

Ik wil nog een ander vooroordeel de wereld uit helpen: dat klein minder leuk is dan groot. Je denkt dat je me al voelt komen maar je zit er compleet naast. Het gaat niet over de lengte van een of ander lichaamsdeel. Klein staat hier voor kleinschalig, beperkt budget of ambachtelijk.
CirQue de la lune is misschien wel het kleinste circus van België of zelfs van West-Europa. Het brengt een eigentijdse variatie op het ouderwetse kermis-circuskraam, waarbij klanten gelokt worden voor een rariteitenspektakel in een kleine knalrode circustent. Het is een doorlopend spektakel met een mix van circus, theater, mentalisme, krachtpatserij. Wie de tent verlaat, weet niet meer wat hij gezien heeft maar voelt: niets zal nog hetzelfde zijn...

'MAN EET FLES' en 'MENTAAL WERELD WHONDER' zijn twee acts die het publiek weten te raken. Omdat beelden meer zeggen dan woorden moet je hier klikken. Je zal zien dat een schare bekende Vlamingen tot hun trouwe aanhang behoort. Het is de ideale attractie op kermissen, openluchtmanifestaties, festivals en feesten.

Uit goede bron heb ik vernomen dat er een spektaculaire act voor volgend seizoen gepland is. Ivan is in volle voorbereiding en dat kan je hier zien. Vergeet het geluid niet aan te zetten en let ook op het weinig professioneel kader waarin wordt geoefend. Het is niet voor gevoelige kijkers en volgens mij is het strafbaar. Veel kijkgenot en... hou het stil!


zondag 20 januari 2008

LICHTBAKKEN - PRAKTIJKRUIMTE - 1989

Mijn kinepraktijk was gevestigd in een oud herenhuis, gebouwd in 1899. De twee kamers beneden aan de voorkant van het huis gebruikte ik als behandelingsruimte. Ik had in 1978 de praktijk zelf opgeknapt en ingericht. De tweede kamer had ik ingedeeld in drie 'cabines' van elkaar gescheiden door gordijnen. Aan het plafond had ik twee, nogal zware, lichtarmaturen bevestigd. Dat was niet van een leien dakje gelopen daar het plafond bestond uit smalle bepleisterde latjes. Uiteindelijk was ik er toch in geslaagd de lichten met pluggen aan het plafond vast te maken. Ik had wel een paar pluggen moeten verkorten omdat er latjes in de weg zaten.
Belangrijk detail: er was maar één lichtpunt beschikbaar en daardoor was ik genoodzaakt de twee lichtbakken in 'parallel' met elkaar te verbinden met een draad van 2,5.

Het was rond vijf uur in de namiddag, de avond viel maar het was nog niet donker buiten. In de middelste cabine bevond zich een kleine bejaarde dame, Marcella (pseudoniem). Ze had zware arthrose in haar nek en was al een hele tijd in behandeling. Ze zat aan een tafel, voorovergebogen met haar hoofd gesteund op een kussen. De lichtbak pal boven haar.

Voor de massage kreeg ze nog een modderbad in de nek- en schouderstreek. Droge warmte verlicht de pijn bij arthrose. Pikant overbodig detail: Marcella droeg altijd een kleed en geen bloes en een rok wat voor gevolg had dat ze haar kleed uit deed voor de behandeling. Opvallend was dat ze een panty droeg maar geen onderbroek. Ze gebruikte wel een inlegkruisje in haar panty. Maar dit geheel terzijde.

Terwijl Marcella wegdommelde onder de warme fango was ik bezig met een andere patiënt in de cabine ernaast. Ook met een lichtbak boven ons hoofd.

Dan..., alles gebeurde in een fractie van een seconde, kwam de lichtbak boven Marcella los van het plafond, beschreef een halve boog doordat ie verbonden was met de andere lichtbak, passeerde haar achterhoofd op een paar centimeter en eindigde in een vonkenregen tegen het gordijn achter mij. Er was een knal en de hoofdzekering was gesprongen. Er was niemand gekwetst. Een klein mirakel had plaats gevonden.

Ik krijg nog steeds kippenvel als ik eraan terug denk. Ik heb toen enorm veel geluk gehad. Sedertdien heb ik geen enkele plug meer ingekort.

zaterdag 19 januari 2008

BOEKENFORUM - GEZELLIG - VERSLAVEND

Als je veel leest kom je wel eens op een boekensite terecht op het internet. Ik hou van thrillers en zo belandde ik op Eric's boekensite. Je vindt er een uitgebreide keuze thrillers en aanverwanten (horror, fantasy, etc...) met bijbehorende persoonlijke kwotering. Vroeger had ik de neiging, als ik in de bibliotheek op zoek was naar een thriller, een boek van een buitenlandse auteur te kiezen. Een veelvoorkomende reflex vermoed ik. We beginnen allemaal met John Grisham of Nicci French.
De eerste misdaadauteur van eigen bodem die ik las, was Patrick De Bruyn. Ik had zijn boek 'Verliefd' ontleend in de bibliotheek in de veronderstelling dat hij een Nederlander was. Ik heb me ondertussen uitgebreid verontschuldigd bij deze auteur. Het boek was een openbaring, een schitterende thriller.

Zonder dat je het beseft zit een mens vol vooroordelen. Ik wil het bij deze goed maken door een aantal minder bekende auteurs naar voor te schuiven. Je kan de auteurs en hun werk beter leren kennen op http://www.boekensiteforum.net/.
Door de boekesite ben ik drie weken geleden op dit forum terecht gekomen. Het is ongelooflijk hoe er op korte tijd een band ontstaat met de andere forumleden. Je kan er over alles discussiëren: boeken, hobbys, werk en ook 'naast de kwestie'.

Er zijn nu een zestal auteurs op het forum aanwezig die zitten te popelen om je alles over hun boeken te vertellen. Opgelet, deelnemen aan dit forum kan verstrekkende gevolgen hebben. Verslaving is er een van. Je bent verwittigd!

vrijdag 18 januari 2008

RELATIES

Is het niet het belangrijkste bij het beoordelen van een relatie om een goed overzicht te behouden op het geheel? Kan je bijvoorbeeld een relatie afbreken op het feit dat je partner teveel in zijn of haar neus peutert? Neen, natuurlijk niet. Kan je vooraf een aantal voorwaarden bepalen opdat een relatie een grotere kans op slagen zou maken? Natuurlijk wel.

Volgende week meer daarover.

ODE AAN HERMAN BRUSSELMANS

Toen ik drie jaar geleden mezelf voornam meer te lezen ben ik begonnen met een boek van HB: Ex-minnaar. Dan heb ik een boek van een andere schrijver afgewisseld met een boek van HB. Zo'n twintig boeken. Ik vermoed dat ik op die manier besmet ben geworden met het 'Brusselmansvirus' en vrees dat er tot op vandaag nog geen remedie tegen dit virus is gevonden.
HB is volgens mij uniek op alle vlakken. Zijn schrijfstijl. Laat mij één zin horen en ik zeg u of ie van Brusselmans is. Zijn gevoel voor humor is uitzonderlijk. Zijn verschijning, zijn manier van doen, zijn manier van spreken zijn ook allemaal uniek. Een voorbeeld: kijk hem bezig op bomvol.com, zijn bijdrage over Kerstmis en je begrijpt wat ik bedoel. Een tweede voorbeeld: meestal als hij het over zijn vrouw heeft zegt hij niet gewoon mijn vrouw of Tania. Neen, hij zegt Tania De Metsenaere en hij legt daarbij een heel eigen klemtoon.

Of het ik-personage in zijn boeken nu Brusselmans zelf is, Danny Muggepuut of Guggenheimer, bij het lezen hoor en zie ik HB. Dat heb ik met geen enkele andere schrijver. Ik vraag me zelfs af of ik daarvoor een dokter moet consulteren.
Op het eerste zicht komt hij nogal nors over. Ik zag hem, samen met zijn vrouw Tania De Metsenaere, hal 4 van de boekenbeurs binnenkomen. Hij zag er zo nors uit dat ik hem op dat moment nooit had durven aanspreken. Een poosje later liet ik een boek van hem signeren en er verscheen een ontwapenende glimlach op zijn gezicht. Voor mij is dit de echte HB, een innemende sympathieke gast. Uiteraard, doordat hij een van de beroemdste schrijvers van de Lage Landen is, moet hij zich beschermen tegen al te opdringerige fans. Voor knappe vrouwen maakt hij graag een uitzondering.
HB is ook een mens van vlees en bloed. Hij neemt pilletjes om zijn angsten onder controle te houden. Toen ik dat ergens las begreep ik het niet. Herman is beroemd, succesvol, zeer getalenteerd, uitzonderlijk grappig, heeft een knappe liefhebbende vrouw en een schattig hondje. Hoe kan ie in godsnaam nog angsten hebben? In zijn interviews is hij altijd heel open en kwetsbaar, dat waardeer ik enorm aan hem.
Vooral veel vrouwen ergeren zich aan de manier hoe hij over vrouwen schrijft. Vrouwonvriendelijk, te veel de vrouw als lustobject. Ik ben geen vrouw maar ik begrijp hun kritiek wel. Toegegeven,er komt veel 'kut' en 'achter in de poes naaien' voor in zijn boeken en colums. Maar er is ook plaats voor vertedering en waardering als hij over zijn moeder en zijn vrouw schrijft. Daaruit blijkt steeds dat hij vrouwen heel hoog inschat. Zonder Tania is hij verloren heeft hij al meermaals geschreven en verkondigd. Als ik het goed voor heb mist hij nog dagelijks zijn moeder. Zijn machoverpakking is een wat doorzichtige pose.
HB is heel benaderbaar als je hem weet te vinden. Bijna iedere dag kan je hem treffen in zijn stamcafé tussen vier en vijf in de namiddag. Ik heb het al eens geprobeerd maar ik had de pech dat er naast Tania (ook heel sympathiek en vriendelijk) reeds twee losers hadden plaats genomen aan zijn tafel. Volgende keer beter.
Om af te ronden nog dit: ik vraag mezelf af waarom ik nu die ode aan HB heb geschreven. Herman heeft mij het antwoord doen vinden door in zijn boeken top 3 het boek De vanger in het graan van J.D. Salinger te vermelden. Het antwoord is te vinden op pagina 27 bovenaan.

DE GOUDEN SCHOEN VOOR TOM DE SUTTER

In het voorjaar van 1971 ben ik supporter geworden van Cercle Brugge. Raf Lapeire speelde zijn eerste jaar bij Cercle en was afkomstig van Izegem waar ik toen nog woonde. Ik herinner mij nog zeer goed de technisch sterke Ion Ionescu, de eerste Roemeense profvoetballer in België. Ik kan zo voor de vuist elf Cerclespelers opnoemen die zeker hun mannetje hadden kunnen staan in de Champions League: Zdenko Vukasovic, Jules Verriest, Pierre Hanon, Morten Olsen, Benny Nielsen, Sören Skov, Didier Six, Wim Kooiman, Edi Krncevic, Charly Musonda en Josip Weber. Ik besef dat ik vele spelers tekort doe door ze niet op te noemen.
Cercle Brugge is ontegensprekelijk de revelatie van het huidig voetbalseizoen. De winst in het bekerduel tegen stadsgenoot Club was geen toevalstreffer. Het was een oververdiende zege. De komst van Glen De Boeck, de uitstekende aankopen, het openbloeien van het reeds aanwezige talent en een bekwaam bestuur liggen aan de basis van een tot nu toe schitterend seizoen. Bij mijn dagelijkse wandeling met mijn hondje las ik nu en dan een pauze in en blijf ik een tijdje kijken naar de training van de eerste ploeg. Er wordt veel getraind op aanvalspatronen waarbij de nadruk wordt gelegd op een vlugge balcirculatie en het spelen van de bal in een tijd. Het is een plezier om te zien.
Er zijn geen echte 'vedetten' bij Cercle en de lonen zijn er bescheiden vergeleken bij andere topploegen. Het bewijst nog maar eens dat het succes van een eerste klasseclub niet recht evenredig is met het jaarlijks budget. Hoeveel keer gaat het budget van Cercle in dat van Anderlecht? Er zit veel kwaliteit bij Cercle en er is een goede mix van ervaren en jonge spelers. Toch vraag ik mij af hoe het komt dat alleen Cercle en ook wel Standaard sprankelend voetbal brengen. Waarom kan Club Brugge het niet. Met alle respect, Club staat aan de leiding maar mij hebben ze nog niet kunnen bekoren.
Woensdagavond werd in het casino van Oostende de 'Gouden Schoen' verkozen. Kwatongen beweren dat ze de schoen maar beter een jaartje niet hadden toegekend omdat er geen enkele speler is die er echt boven uit steekt. Ik ben niet akkoord en sluit mij aan bij Herman Brusselmans: geef de Gouden Schoen aan Tom De Sutter. Helaas werd het Steven Defour, ook verdiend.

HET ONGRIJPBARE MEISJE - MARIO VARGAS LLOSA - 2006 - ROMAN

Het ongrijpbare meisje is Mario Vargas Llosa’s eerste echte liefdesroman. Ricardo valt op zijn vijftiende als een blok voor een meisje dat zich Lily noemt. Maar op een dag blijkt dat alles wat ze heeft verteld leugens waren en ze verdwijnt spoorloos. In de jaren die volgen komt hij haar op de meest onverwachte momenten tegen: als aspirant-guerrillastrijdster, als echtgenote van een Franse diplomaat, als vrouw van een rijke Engelse renpaardenfokker, als minnares van een masochistische Japanse onderwereldfiguur. Iedere keer noemt ze zich anders en heeft ze alle sporen van de vorige episodes volledig gewist. En iedere keer is Ricardo weer als was in haar handen. De roman speelt zich af op een aantal sfeervol beschreven locaties: de romantische jaren vijftig in Lima, de roerige jaren zestig in Parijs, de swingende jaren zeventig in Londen en de jaren tachtig in Tokio en Madrid. (Info: http://www.meulenhoff.nl/)

Het ongrijpbare meisje is een avontuurlijke, erotische en spannende roman van een van de grootste schrijvers van Latijns-Amerika, en een onvergetelijk portret van een mooie, wufte, onbetrouwbare en uiterst ambitieuze vrouw.
Dit boek is ideaal voor romantische zielen, een prachtig meeslepend boek. De auteur combineert een aangrijpend liefdesverhaal dat zich voornamelijk in Parijs afspeelt met een verslag van de revoluties in Zuid-Amerika. Zeker een aanrader! (info: http://www.iedereenleest.be/)

KWETSENDE HUMOR - DE LINTWORM - 2003

Een aantal jaren geleden kreeg ik een mooie aanbieding om in een apotheek te gaan werken. De enige voorwaarde was dat ik, gedurende een jaar, het werk zou moeten combineren met een opleiding 'farmaceutisch-technisch assistent'. Dat was geen probleem.
Het was tijdens de les farmacologie, kennis en leer der geneesmiddelen, dat het gebeurde. Het onderwerp van de dag was 'de lintworm'.De voornaamste lintwormen die als volwassen stadium in de menselijke darm kunnen voorkomen zijn de runderlintworm en de varkenslintworm. De een is al wat gevaarlijker dan de andere.De runderlintworm komt wereldwijd voor en de behandeling is vrij eenvoudig. De varkenslintworm komt als dusdanig in onze streken niet meer voor: de meeste besmettingen doen zich voor in de tropen en subtropen. De diagnose en de behandeling gebeuren in een gespecialiseerd centrum.

Na de interessante uiteenzetting hoorde ik de docent zeggen: 'Zijn er nog vragen?' De vinger van de mevrouw juist voor mij ging de lucht in. Haar vraag was: 'Kan de lintworm, naast de verwijdering langs anale weg, nog via andere wegen het lichaam verlaten?' Mijn reactie kwam een fractie van een seconde later: 'Ja, langs je oor', waarbij ik , in één beweging, mijn rechter wijsvinger een halve boog liet beschrijven van langs mijn rechter wang en oor tot een halve meter naast mijn oor. De lachsalvo's schoten alle kanten op in het klaslokaal. Onmiddellijk draaide die bewuste mevrouw zich naar mij om, keek me woedend aan terwijl ze riep: 'Het is een vraag als een ander'.
Ze had gelijk!Ik had de lachers aan mijn kant maar voelde me beschaamd en wou mijn verontschuldigingen aanbieden. Ik heb het niet gedaan en heb er nu nog altijd een beetje spijt van.Langs deze weg bied ik alsnog mijn excuses aan, al besef ik dat het rijkelijk (te) laat is. Humor gaat soms ten koste van anderen. Ik beloof dat ik er in het vervolg zal op letten niemand meer te kwetsen. Ik vrees ...

ALLES VOOR DE SPELEN - BEIJING - 2008

2008 is een Olympisch jaar voor China en voor de Spelen in Beijing worden hele wijken van Beijing plat gegooid. Tot woede en wanhoop van de Chinezen. De harde waarheid achter de Olympische bulldozer in China, was vorige zaterdag te zien in 'Vranckx' op Canvas. Een ontluisterende reportage over de nietsonziende praktijken van de projectontwikkelaars. Hun handlangers kijken niet op een gebroken arm of been minder.De wereld op zijn kop: slachtoffers worden achter de tralies gezet wegens 'ordeverstoring'.
Het is hallucinant om te zien hoe een nietsonziende snel groeiende economie en het prestige van een land een menselijke tragedie veroorzaken. Volgens Amnesty International worden in Beijing lokale activisten, advocaten en anderen die zich inzetten tegen misstanden als gedwongen verhuizingen, geïntimideerd en gevangen gezet. Deze aanpak lijkt te worden gebruikt om legitieme activiteiten van vreedzame actievoerders te onderdrukken.China verscherpt de internetcensuur met hulp van westerse bedrijven. Het versturen van e-mail of een onwelkome blog zijn aanleiding voor arrestaties. Buitenlandse journalisten mogen de Spelen vrij verslaan, maar Chinese journalisten worden steeds vaker vastgezet.
Is de kans dat Chinezen mijn blog lezen onbestaande? Voor alle zekerheid hou ik iedere dag de statistieken in het oog van de regio's die mijn blog bekijken. Drie procent komt nu al uit de Verenigde Staten van Amerika.
Tot slot kan ik mij niet voorstellen dat onze landgenoot, dokter Jacques Rogge, voorzitter van het Internationaal Olympisch Comité, niet op de hoogte is van deze mensonterende toestanden. Wat doet hij? Wast hij zijn handen in onschuld of durft hij een kritische stem laten horen? Ik ben heel benieuwd.Zou er ook een simpele verklaring kunnen zijn? Namelijk: het is de tol van de vooruitgang!

SEXUELE REVOLUTIE - WOODSTOCK - 1969

Ik twijfel nog steeds of het wel raadzaam is om dit stukje te schrijven. Ik ga tenslotte enkele intieme details uit mijn jeugd prijsgeven. Als de publicatie een lichte aardschok zou teweeg brengen of mijn persoon constant het voorwerp van spot zou uitmaken kan ik het stukje nog altijd van mijn blog verwijderen.
1969, de hippietijd, de vrije liefde, love and peace geschreven in witte letters op je zwarte jeans. Ik heb het allemaal meegemaakt, maar voor mij is er weinig revolutie aan de pas gekomen.

Ik was net achttien jaar en mijn pa had zijn toestemming gegeven om zijn auto te gebruiken, een witte Ford Taunus, bouwjaar 1960, 16m Saxomat. Saxo...wie? Saxomat was een revolutionair schakelsysteem waarbij je wel nog een versnellingspook had, aan het stuur, maar geen koppelingspedaal. De voorloper van de 'Automatic' zeg maar.
De Ford Taunus bracht me naar Lendelede, naar de plaatselijke Jeugdclub. Ik herinner mij dat ik, op de tonen van Words van de Bee Gees, een slow danste met Marie-Claire D. We kenden elkaar al een tijdje en haar broer Luc zat bij mij op het college, in het zelfde jaar.Het klikte tussen ons en er hing opwinding in de lucht. Aan het eind van de avond, die voorbij gevlogen was, stelde ik voor haar naar huis te brengen met de auto. Ze was het idee direct genegen en alzo geschiedde.Nog voor we haar huis bereikt hadden parkeerde ik de Ford langs de graskant op een verlaten binnenweg en verplaatsten we ons naar de achterbank. Ik ben vergeten op wiens initiatief dit gebeurde.
Ik had nog niet veel ervaring buiten een tong draaien en wat stiekem voelen met de kleren aan, maar ik was klaar voor het grote werk en de bereidheid en goesting waren bij allebei aanwezig. Ik zal het nooit vergeten. Net op het moment dat mijn rechterhand haar half geopende bloes binnengleed en de kanten boverrand van haar BH aanraakte kreeg ik een waarschuwingssignaal in mijn hoofd dat ik te ver aan het gaan was. Hoe dat kwam en wie het signaal had gegeven ben ik nooit teweten gekomen. Je kan daar nu vreselijk om lachen maar zo is het gebeurd. Mijn katholieke opvoeding had zijn deugdelijkheid bewezen en het alarmbelletje van mijn geweten had perfect gefunctioneerd.

Toen ik thuiskwam merkte ik dat er aan de kant van de passagier, onderaan de deur een stuk carosserie was losgekomen. Ik moet aan iets blijven haperen zijn bij het parkeren in de graskant en er was al behoorlijk wat roest aanwezig aan de onderkant. Mijn vader nam het sportief op het was tenslotte geen nieuwe auto meer.

AAN CHESIL BEACH - IAN MCEWAN - ROMAN

'Ze waren jong, welopgevoed en allebei nog maagd op deze avond voor hun huwelijksnacht, en ze leefden in een tijd dat een gesprek over seksuele problemen ronduit onmogelijk was. Maar eenvoudig is dit nooit. Ze zaten aan de avondmaaltijd in een kleine zitkamer op de eerste verdieping van een Georgian herberg. In de kamer ernaast was door de open deur een hemelbed zichtbaar, tamelijk smal, waarvan de sprei hagelwit was en verbluffend strak getrokken, als het ware het niet door mensenhand.' Met deze zinnen opent Aan Chesil Beach, het verhaal van een jong echtpaar aan de vooravond van hun huwelijksnacht tegen het decor van de seksuele revolutie begin jaren zestig. Net als in al zijn boeken weet McEwan het verhaal op te bouwen met de koele spanning van een thriller. (info: www.deharmonie.nl)

Enkele recensies

Een kloeke novelle (Humo, 18 december 2007) 'De onovertroffen sfeerschepper, de kleine plotbouwer, de voortreffelijke stilist: alle McEwans geven thuis. Chesil Beach is voorgoed meer dan een fraai strand in Dorset.'Een nacht om nooit te vergeten (boekdelen, 1 augustus 2007)

'Een kleine intieme roman waarin hij zijn credo trouw blijft dat literatuur een 'onderzoek in de menselijke natuur is. Het is prachtig en zeer precies geschreven.'Prachtig (Knack, 23 mei 2007)

'Een prachtig, ontroerend, in zijn soort bijkans volmaakt klein boek.' Een briljante roman (AD, 5 mei 2007) 'Iedereen die na 1970 is geboren zou deze roman moeten lezen. Niet alleen omdat hij een beeld geeft van een niet meer voor te stellen moraal, maar ook om het genie te ontdekken dat Ian McEwan heet.'

Een monumentaal werk (de Volkskrant, 4 mei 2007) 'Tussen de regels van een kleine roman over een mislukking , schreef McEwan een monumentaal werk over wat had kunnen zijn.'

Ik kan me helemaal vinden in deze schitterende recensies. Ik ben in 1951 geboren en voor mij is het heel herkenbaar. Het is een prachtig boek dat heel vlot leest. Vlotter dan de twee andere boeken die ik van Ian McEwan heb gelezen.

HET MOOISTE STUKJE MUZIEK

Stel dat, als je dood gaat, je één stukje muziek, van maximum acht minuten, kan meenemen en ten allen tijde kan laten afspelen in je nog levende geest. Het is een absurde, misschien wel belachelijke hypothese. Maar laat het ons toch eens proberen,gewoon voor de 'fun'.
Ik kies voor het einde (what's in a name) van de Johannes Passion van J.S. Bach: Ruht wohl, ihr heiligen Gebeine. Zeven minuten en vierentwintig seconden 'hemelse' muziek.Ik zie de wenkbrauwen fronsen. Klassieke muziek tot daar aan toe, maar J.S. Bach. De aversie tegen klassieke muziek berust volgens mij volledig op vooroordelen. Klassieke muziek is zwaar, klassieke muziek is moeilijk, klassieke muziek is voor intelectuelen, bla bla bla... Dikke larie allemaal.
De 'Air' Van J.S. Bach vindt iedereen mooi als ze het horen. De meesten weten niet eens dat het van Bach is. Als Dana Winner een liedje maakt, de titel ontsnapt mij, op een melodie van Mozart (middendeel van het clarinetconcerto) vindt het grote publiek het prachtig.
Ik hou niet van achtergrondmuziek op een blog, maar ik had graag een fragmentje laten horen. Zoek iets van Bach, geef het een kans, laat alle vooroordelen vallen, zoek een gemakkelijke houding, sluit even je ogen en luister naar de melodie.
De hypothese heb ik alleen gebruikt als aanleiding om een uitzonderlijk stukje muziek te propageren. Ik heb met opzet een wat ludieke foto gekozen van J.S. Bach om het ernstige aureool wat te ontkrachten.

OPVOEDEN

Opvoeden het is geen sinecure. Ik spreek nu voor mezelf. Ik heb het onderschat of beter gezegd, ik wist niet goed waaraan ik begon. Mijn kinderen zijn al een tijdje de deur uit. De oudste is dertig, de middelste achtentwintig en de jongste drieëntwintig.
Ik kijk nu toch tevreden terug. Ik heb fouten gemaakt, ontegensprekelijk. Ik ben gescheiden, wat altijd sporen achterlaat bij de kinderen. Een perfecte opvoeding bestaat niet. Ik gebruik dit niet als excuus maar als ouder heb je het recht om fouten te maken, binnen de perken uiteraard.

Een aantal jaren geleden vroeg ik aan mijn zoons: "Wat vinden jullie nu zelf van de opvoeding die jullie gekregen hebt?" Ze hadden twee opmerkingen: de eerste was dat ik altijd aanmerkingen maakte op de hoeveelheid choco die ze op hun boterham smeerden en een tweede was dat ze vonden dat ze te vroeg naar bed moesten! Ik kon ermee leven.

Mijn oudste zoon schreef gisteren een stukje over mij op zijn blog (http://belgiansan.livejournal.com/). Ik was er heel blij mee niettegenstaande er ook weinig flatterende zaken over mezelf instonden. Hij had gelijk. Hij schreef ook dat hij me graag ziet en dat we nu veel meer 'vrienden' zijn dan vroeger. Aan het verleden kan je niets meer veranderen maar zijn analyse is nuttig voor de toekomst. Als ouder kan je ook iets leren van je kinderen.Mijn conclusie is, als je kiest voor kinderen, je jezelf nooit uit het oog mag verliezen. Ik heb in de tijd teveel hooi op mijn vork genomen met alle gevolgen vandien. Al bij al valt het nog mee, ik hou er geen schuldgevoelens aan over.

JUKEBOX BAL - DE GILDE - IZEGEM - 1967

Wat waren de mogelijkheden voor jongeren om uit te gaan in 1967 te Izegem? Het was de tijd dat de Jeugdclubs als paddestoelen uit de grond kwamen. In Izegem was dat Jeugdclub La Verna.Er was nog een andere optie: Het Jukebox bal in De Gilde op zondagmiddag.Ik was zestien toen ik er voor het eerst naar toe mocht.
Zondagnamiddag was ideaal voor mij want de zaterdagnacht moest ik altijd helpen met mijn pa die banketbakker was.Zondagmiddag vijf uur. De Gilde was op nauwelijks tweehonderd meter van mijn deur. Vooraan bevond zich het café, achteraan was een mooie zaal met in de achtergrond een podium waarop in het midden een Jukebox stond opgesteld. Er was altijd veel jong volk en er heerste een gezellige sfeer.Het opzet was simpel: je stak vijf Frank in de Jukebox en je koos drie plaatjes. De meeste jongens waren geïnteresseerd in trage nummers,slows, ik zeker!Bij de eerste noten van bijvoorbeeld 'Please release me' van Engelbert Humperdinck kwam je in aktie en vroeg je letterlijk aan een meisje dat je leuk vond: "Gaan we eens dansen?" Er was altijd een klein risico mee gemoeid dat het meisje zou weigeren. Het gebeurde niet veel maar het kwam toch wel eens voor en dan kon je afdruipen. Niet zo goed voor het zelfvertrouwen.Maar meestal ging het goed. In het begin was het aftasten hoe ver je partner bereid was te gaan. Het zaligste was dicht tegen elkaar, wang tegen wang, en genieten.Er kwam ook taktiek bij kijken. Tijdens het dansen verbrak je even het contact met de wangen en zocht je subtiel de lippen van je partner op. Dat was altijd spannend.
Leuk detail: als het plaatje afgelopen was, verdween het weer tussen de andere platen in de jukebox en was het gespannen afwachten op het volgende. Was het weer een slow dan deed je gewoon verder.Het klinkt allemaal heel braaf en het is niet meer van deze tijd.
Het is pure nostalgie maar ik had het voor geen geld van de wereld willen missen.

DE NACHTMERRIE - DEAN KOONTZ - THRILLER

'Als je dit briefje niet naar de politie brengt en die erbij betrekt, dood ik een lieftallige blonde onderwijzeres. Als je dit briefje wél naar de politie brengt, dood ik in plaats daarvan een oude dame die veel aan liefdadigheid doet. Je hebt vier uur om te beslissen. De keuze is aan jou.' Dat was de eerste boodschap voor de vriendelijke, hardwerkende dertiger Billy Wiles. Het lijkt een zieke grap en zijn vriend bij de politie, Lanny Olson, ziet het ook zo. Totdat vlak erna een onderwijzeres bruut vermoord wordt. Het is Billy's fout: hij heeft de politie erbuiten gehouden. En daarom is er weer een briefje, weer een deadline, weer een ultimatum... en worden er weer twee levens bedreigd. Plotseling is Billy's doodnormale, onschuldige leven een accelererende nachtmerrie. Want de briefjes komen steeds sneller, er is telkens minder tijd om te beslissen en de duivelse moordenaar wordt steeds brutaler en wreder. Totdat Billy totaal geïsoleerd is, in het besef dat hij beslist over het lot van onschuldige slachtoffers. Totdat de strijd tussen goed en kwaad intens persoonlijk is en hij doodsbang is voor de woorden: De keuze is aan jou... (info: http://www.deboekenplank.nl/)


Kijk, dit is de Koontz die ik graag heb. Met “De Nachtmerrie” is hij er weer in geslaagd een origineel basisidee om te zetten in een fantastische thriller. Een echte pageturner waar de spanning geleidelijk wordt opgebouwd en waar de lezer constant op het verkeerde been wordt gezet. Billy, het hoofdpersonage, wordt door een seriemoordenaar verplicht om verschrikkelijke keuzes te maken. Van zijn keuze hangt elke keer een mensenleven af...Maar hij bepaalt niet “of” er iemand vermoord wordt, maar wel “wie” er vermoord wordt. En de opgelegde keuzes worden steeds moeilijker en wreder. Algauw probeert Billy te achterhalen wie de seriemoordenaar is en waarom net hij werd uitgekozen voor dit lugubere kat-en-muis spel. Het is hem immers snel duidelijk dat niemand hem kan helpen en dat hij zelf zal moeten zorgen dat deze nachtmerrie stopt. Maar wie is die seriemoordenaar... De spanning in dit boek is om te snijden. Op bijna elke pagina gebeurt er wel iets en de plotwendingen komen heel geloofwaardig over. Je betrapt jezelf erop samen met Billy te zoeken wie de seriemoordenaar zou kunnen zijn, en elke keer blijk je weer op een dood spoor te zitten. En het einde...zul je zelf moeten lezen. Voor mij is dit boek in ieder geval een absolute aanrader. (info: http://www.boekensite.net/)

ZEBRAPADEN

Bij de meese mensen, waarvoor je halt houdt aan een zebrapad, kan er een blijk van dank af. Het varieert van een subtiel hoofdknikje tot een handgebaar, bij de een al duidelijker dan bij de andere.Er zijn zelfs voetgangers die een tandje bijsteken om de automobilist niet te lang op te houden. Er zijn er ook, een minderheid als je het mij vraagt, die een beetje 'hautain' de straat oversteken, zich volledig bewust dat zij als zwakke weggebruiker het recht aan hun kant hebben. Bij deze laatste categorie heb ik meestal de reflex om 'Bedankt hé' te mompelen. Geheel onterecht trouwens want de wet verplicht me om de voetganger voorrang te verlenen op het zebrapad. Nadat je gestopt bent voor een rood licht verschijnt er toch ook niet bedankt om te stoppen als het licht op groen springt.


Gisteren liet ik een papa met zijn dochterje, ik schat haar een jaar of vier, de straat oversteken op het zebrapad. De papa stak spontaan zijn hand omhoog. Ik zag hem licht vooroverbuigen naar zijn dochtertje en hij leek haar iets te zeggen. Het meisje draaide zich naar mij om, keek me wat verlegen aan en maakte kleine zwaaibewegingen met haar rechter handje.Mijn dag kon niet meer stuk. Het gebeurt niet veel dat, omdat je de wegcode respecteert zoveel terug krijgt.

PRINS FILIP - INZET VOOR BELGIE

Prachtige foto en zo natuurlijk, het lijkt wel een doorsnee gezinnetje. Laatst gezien op het zeven uur journaal op Eén. Na het tonen van de idyllische foto's voegde nieuwsanker Wim De Vilder er nog aan toe dat prins Filip zich zal blijven inzetten voor België. Toen ik dit hoorde dacht ik spontaan: wat moet ik mij daar bij voorstellen.
Voor alle duidelijkheid, ik ben geen separatist, ik heb nog nooit voor het Vlaams Belang gestemd en zal dat ook nooit doen, ik heb ook geen sympathie voor Jean-Marie Dedecker.
Zal de prins, buiten het 'leiden' van handelsmissies, zich wagen aan nieuwe uitdagingen? Zal hij de minimumuitkeringen voor mensen die onder de armoedegrens leven verhogen? Zal hij iets doen aan de uit de pan swingende energieprijzen of meewerken aan oplossingen om de opwarming van de aarde tegen te gaan?
Voor mij mogen de koning en de koningin op hun troon blijven zitten. Maar moeten we de rest van het koningshuis blijven 'ondersteunen'? Ik twijfel aan de bekwaamheid van de prins. Ik weet het wel, er zijn verzachtende omstandigheden. Hij is 'mismeesterd' door Boudewijn en Fabiola. Het is niet mijn bedoeling om oneerbiedig te zijn maar voor iedere job zijn toch bekwaamheidsbewijzen nodig.

EASTERN PROMISES **** - THRILLER

Anna is een jonge idealistische vroedvrouw. Wanneer een Russische vrouw in haar armen sterft tijdens de bevalling wil ze dan ook kost wat kost de waarheid achterhalen. De enige sporen die Anna echter heeft zijn de agenda van de jonge moeder en een luciferdoosje die Anna naar het hart van de Russische maffia leiden waar ze kennismaakt met Nikolai. Wat Anna niet weet is dat Nicolai binnen de maffia de man is die ervoor zorgt dat de lijken onherkenbaar zijn en hun moordenaars onvindbaar. En om de zaken nog te verergeren blijkt de agenda van de Russische vrouw bewijzen te bevatten tegen Nikolais baas...(info: http://www.cinebel.be/)

Ik hou ervan als een film vanaf de eerste seconden mijn aandacht opeist. Bij Eastern Promises is dit zeker het geval. De openingsscène is prachtig maar ook wreed. De spanning is te snijden als een jonge man een kapperszaak binnen loopt en het eerste wat hij doet is het draaien van het bordje, dat ophangt aan de voordeur, van 'open' naar 'gesloten'. Wanneer hij zich omdraait naar de kapper Azim, spreekt zijn gezicht boekdelen. De paniek druipt eraf.De toon is meteen gezet,de film verveelt op geen enkel moment en de spanning is op sommige momenten ondraaglijk. De acteerprestaties zijn ronduit schitterend waarbij Viggo Mortensen ontegensprekelijk de show steelt.De weergaloze gevechtsscène in het Russische badhuis is beklemmend.Alle ingrediënten zijn aanwezig voor ongeveer één uur en veertig minuten kijkplezier.Een film om in het oog te houden tijdens de Oscaruitreiking!

CULTUUR - TER INFORMATIE

Laat dit duidelijk zijn: over smaken en kleuren redetwist men niet. Wat ik mooi vind hoeft een ander niet mooi te vinden.Als ik een boek, film of muziekstuk aanbeveel dan is dit vrijblijvend, belangeloos.
Ik maak geen boekbesprekingen, film- of muziekrecensies. Ik geef alleen mijn mening.Voor ik een film bekijk ga ik altijd even te rade bij Rotten Tomatoes (http://www.rottentomatoes.com). Uitstekende site voor een betrouwbare kwotering van bijna alle films.Voor boeken laat ik het toeval spelen, informeer ik mij via het internet (http://www.boekensite.be/ * http://www.boek.be/* http://www.crimezone.nl/ * etc...) of lees ik besprekingen in kranten of tijdschriften.

Voor wat muziek betreft citeer ik graag Raymond van het Groenewoud: 'Ik hou van vele muziekjes'. Van Dave Brubeck tot Frank Sinatra. Van J.S. Bach tot Leonard Cohen. Van Marco Borsato tot Anastacia. Van Arno tot Edith Piaf. Ik laat het hierbij maar ik ben er nog lang niet.

ODE AAN MIJN HONDJE

Eind augustus 2005. Mijn vrouw was al een tijdje vragende partij om een hondje te kopen. Ik had de boot kunnen afhouden met argumenten als: het beestje zal veel alleen zijn, op vakantie gaan zal moeilijker worden of je zal er je zo aan hechten dat het bangelijk wordt.
Maar op het einde van de grote vakantie, ik had juist zeer goed nieuws ontvangen - mijn full-time job in het onderwijs voor het komende schooljaar was bevestigd - en ik liep op een wolkje. Ik was bezig met een grondige schoonmaak van mijn auto toen mijn vrouw arriveerde. Ze sprong enthousiast uit haar auto en riep:"Zender, zender!!!" 'Zender' is West-Vlaams voor 'ze hebben er'. Ze was bij het boodschappen doen nog even omgereden langs Loppem, bij Veerarts Roland Deloof. Die is namelijk gespecialiseerd in het kweken van Dwergschnauzers en Riesenschnauzers.


Wat wil het toeval nu? Juist, er lag een nestje van drie op ons te wachten, zes weken oud. Het was poepsimpel, even uitkiezen en klaar was Kees.De lichte euforie, vanwege het goede nieuws, waarin in nog verkeerde samen met het aandoenlijke enthousiasme van mijn vrouw maakten van mij een gemakkelijke prooi. Het was gebeurd! Even nog een vriendin, een experte op gebied van honden, bellen met de vraag of ze ons onmiddellijk kon vergezellen richting Loppem en de rest was geschiedenis.Het was een van de beste beslissingen van mijn leven.


Ik kan niet verwoorden hoe graag ik dat beestje zie en hoeveel 'liefde' het ons terug geeft.Het wordt verwend, gekoesterd, gepalluft (Brugs). Ze is het trouwste gezelsschap dat je je kan voorstellen en ze stelt ons nooit teleur. Lieve Zitha blijf nog lang bij ons.

CAFE DE STERRE - MARKT IZEGEM - 1968

Ik hoorde, een tijd geleden, op Radio 2, in de top 1000 klassiekers, op nummer 68: The green, green grass of home van Tom Jones.
Ik werd als het ware veertig jaar terug geslingerd in de tijd. De beelden van zoveel jaar geleden kwamen spontaan op mijn netvlies.
Ik zat in de tweede Economische, zoiets als nu de vijfde ASO Economie-Moderne Talen, en we waren op schoolreis geweest. Vraag me niet naar waar. Nadien gingen we met een groepje, ik denk een man of vijftien, naar Café De Sterre op de markt te Izegem, bij Daniëlla, een knappe blonde. Er werd nogal wat gedronken en plots bevonden we ons allemaal op een soort dansvloer, achteraan het Café. We stonden opgesteld in een cirkel en Daniëlla bewoog zich in het midden van de cirkel. De muziek stond nogal luid en ik denk dat het allemaal slows waren. Barry Ryan met Eloise zat er ook tussen herinner ik me nu. Plots koos Daniëlla iemand uit de groep en begon ermee, op één tegel, te dansen. Het duurde niet te lang of ze stonden daar te tongzoenen.Een na een kwamen we aan de beurt en verschillende keren. Haar man stond achter de tapkast en keek er naar. Zaken gaan voor zal ie gedacht hebben!Als ik er nu aan terug denk kan ik het haast niet geloven maar het is echt gebeurd, ik zweer het je. Daniëlla heeft me leren tongzoenen. Ik was toen zeventien jaar. Ik hoor het hoongelach al op de achtergrond.
Nu draaien ze een tong op de lagere school, ik heb het zelf gezien.

DAS LEBEN DER ANDEREN ***** - DRAMA

Het boek is altijd beter dan de film. Ik weet niet of het boek Das Leben der Anderen bestaat maar de film is gewoon schitterend, een echte aanrader. Hij is wel confronterend en blijft hangen. Er wordt veel geklaagd en gezeurd en de mensen zijn vlug ontevreden. Maar na het bekijken van deze film moet je beseffen in wat voor luilekkerlandje we leven.

Het verhaal speelt zich af in het jaar 1984 in het vroegere Oost Duitsland. Stel je voor dat je het gevoel hebt dat je constant wordt gevolgd, dat je doen en laten voortdurend worden gecontroleerd, dat je thuis wordt afgeluisterd in iedere kamer. Moeten vrijen zonder geluid te maken!De minste kritiek op het beleid kan je in de cel doen belanden. Als je carriëre wilt maken moet je mee heulen met het regime en al je principes over boord gooien. Voor vrouwen komt het er op neer dat ze zich moeten prostitueren.

Maar het is niet allemaal kommer en kwel in de film. Het gaat ook over liefde, mededogen en warm menselijk gevoel. Het hoofdpersonage, een kapitein van de Stasi, begint te twijfelen aan de methodes van het regime en komt tot inkeer en brengt op die manier zijn eigen leven in gevaar. Heel aandoenlijk allemaal.

SINT-JOZEFSCOLLEGE - IZEGEM - 1968

Het Sint-Jozefscollege, een strenge jongensschool, te Izegem in 1968. Ik was toen zeventien jaar. De lessen waren gedaan om vier uur dertig. Iedereen was verplicht om van vijf tot zeven in de studie te blijven. Dit betekende met zo'n tweehonderd man in een grote ruimte aan lange banken plaats nemen.Er was een middengang en twee gangen aan de zijkanten. Vooraan stond een grote lessenaar waar je aan weerszijden met een trapje naar boven kon. Daar zat dan de 'subregent'. De baas!In mijn geval was dat een priester, een zekere S.C. Hij is later, toen ik al vele jaren de school verlaten had, nog steendood gevallen tijdens het joggen. Maar dit geheel terzijde.
Hij zat meestal vooraan op zijn troon en hield de zaal nauwlettend in het oog, niets ontging zijn arendsoog.Soms liep hij rond door de gangen, altijd met een verbeten trek rond zijn mond. Het was een soort waarschuwing, zo van waag het niet om mijn gezag in twijfel te trekken. Het was dan ook altijd muisstil in de studiezaal.

Op een dag zie ik hem achteloos naar de achterkant van de zaal gaan. Ik zat redelijk achteraan en kon nog net in mijn ooghoek zien hoe hij zich naar de uitgang begaf. Maar ik durfde niet om te kijken want dat was verboden.Luttele seconden later gebeurde het. Hij sloeg de deur met een enorme klap dicht. In een reactie keken we met een aantal studenten achter ons om te zien wat er gebeurde. We zagen onmiddellijk dat we 'prijs' hadden. De rechter hand, zo groot als een kolenschop (Izegems), stak met duidelijk gespreide vingers de lucht in. We hadden vijf bladzijden straf schrijven aan ons broek. Het was immers verboden om om te kijken in de studiezaal. Bedankt nog, Staf.

GOED IN JE VEL EN ... ERGERNISSEN

Niemand ontsnapt eraan, we ergeren ons allemaal wel eens. Ik probeer het in te perken maar ik zal er nooit helemaal in slagen me niet meer te ergeren. De grootste bronnen van ergernis zijn het verkeer, het gebrek aan elementaire beleefdheid, reality programma's op televisie. Er zijn er nog veel meer, maar laat het ons - voorlopig - bij deze drie houden.
Enkele voorbeelden:
- Ik woon in een rustige verkaveling. Er wonen veel jonge gezinnen. Mijn kinderen zijn al een tijdje de deur uit. Toch hou ik mij aan de maximum toegelaten snelheid van 30 kilometer per uur. Ik doe het nu eens niet omdat de wet het mij verplicht maar vooral uit veiligheidsoverwegingen.Opvallend is dat het vooral jonge ouders zijn die door de straten van de wijk scheuren. Ik kan het niet begrijpen.
- Op een zondagmorgen, op het moment dat ik de bakkerij wil verlaten, wurmt zich een lomperik tussen de deur en mij naar binnen. Hij is zich van geen kwaad bewust en kijkt als een snoek naar mij als ik er een opmerking over maak.
- Ik sta verstomd waartoe sommige mensen in staat zijn om toch maar op televisie te komen.

Het is veel verbeterd sedert ik drie jaar geleden mijn kabelabonnement heb opgezegd.Het heeft jaren geduurd voor ik me echt goed in mijn vel voelde. Nu voel ik me iedere dag een 'gelukzak'. Ik heb een liefhebbende vrouw, vast werk, ik ben gezond en ik heb een comfortabel huis. Toch merk ik dat er mensen zijn die dit ook allemaal hebben en toch niet tevreden zijn. Hoe zou dat komen?Ik heb soms de indruk dat die mensen zich ergeren aan mij omdat ik uitstraal dat ik goed in mijn vel zit en tevreden ben met alles wat ik heb.

GOEDE VOORNEMENS EN ... BOEKEN

Drie jaar geleden maakte ik drie goede voornemens. Een ervan was minder televisie kijken en meer lezen. Het spijt me dat ik die beslissing geen dertig jaar eerder heb gemaakt. De leesmicrobe heeft me erg te pakken en mijn honger is nauwelijks te stillen. Ik zou het willen uitschreeuwen: 'Mensen, voor het te laat is, maak tijd vrij om boeken te lezen, je zult er geen spijt van krijgen.' Hieronder vermeld ik mijn, voorlopige, boeken top 10 in willekeurige volgorde. Ik garandeer de lezers, als ze zich de moeite getroosten om minstens drie van deze boeken te lezen, een deugddoende besmetting voor het leven.
Met boeken is het een beetje als met klassieke muziek. Veel mensen denken dat het elitair is of voor intellectuelen. Niets is minder waar. Ik kan zo voor de vuist 10 fragmenten klassieke muziek opnoemen waar de eerste de beste sterveling, als hij er een van hoort, uitroept: 'Prachtig!'. Maar dat is voor een andere keer.

Boeken helpen mij de sleur van alledag te doorbreken, helpen mij de ellende in de wereld even te vergeten, helpen mij om mij minder te ergeren aan banale dingen, zoals de publiciteitsgeile Wendy Van Wanten, de nieuwe Miss België die maar drie woorden Nederlands spreekt, de eindeloze soap rond de regeringsvorming of het bedenkelijke niveau van Steracteur Sterartiest.
Het helpt echt. Lezen is genieten, lachen, emotie, spannend, verwondering, vertedering, herkenning. Het lijkt wel een reclamespot voor Eén. Toen ik ‘De Indiase bruid’ van Karin Fossum las voelde ik zo mee met de ellende die het hoofdpersonage overkwam dat ik er fysiek onwel door werd. Ik wou er als het ware alles aan doen om hem te helpen. Desnoods zou ik de politie bellen! Ik heb nooit meer gelachen dan toen ik ‘De Terugkeer van Bonanza’ van Herman Brusselmans las. ‘Aan Chesil Beach’ van Ian Mc Ewan was voor mij dan weer heel herkenbaar.

Ik ben een groot voorstander om het leenrecht voor boeken in te voeren. Voor vijf Euro lidgeld per jaar kan ik nu naar hartelust lezen. Het schuldgevoel knaagt dat ik de auteurs, die me veel plezier bezorgen, in de kou laat staan. Alle boeken kopen die ik jaarlijks lees lijkt me een financiële aderlating. Zo graag zie ik de auteurs nu ook weer niet. Mijn voorstel is dat iedereen, uitgezonderd mensen met een laag inkomen, 20 Cent per boek betaalt. Stel, ik ga nu overdrijven, dat je 40 boeken leent per jaar dan betaal je 8 Euro plus 5 Euro lidgeld is 13 Euro. Dat is de prijs van zes en een half brood of twee en een half pakje sigaretten. Hoeveel uren leesplezier leveren 40 boeken op? Laat ons gemiddeld 250 pagina's nemen per boek en anderhalve minuut per pagina. Dat is 250 uren aan 5.2 Cent per uur. Bestaat er nog een goedkopere vrijetijdsbesteding? Misschien wandelen hoewel dat je dan ook de slijtage van je schoenen moet rekenen.

Wie zich toevallig afvraagt wat de twee andere voornemens waren die ik drie jaar geleden maakte kan ik alleen antwoorden dat die tot de privé-sfeer behoren en dat ik ze niet heb kunnen waarmaken.


BOEKEN TOP 10
- Jerome D. Salinger: De vanger in het graan
- Patricia Highsmith: Zwarte zomer
- Mario Vargas Llosa: Het ongrijpbare meisje
- Henning Mankell: Diepte
- Ian Mc Ewan: Aan Chesil Beach
- Esther Verhoef: Close-Up
- Dimitri Verhulst: De helaasheid der dingen
- Herman Brusselmans: Nog drie keer slapen en ik word wakker
- Patrick De Bruyn: Verliefd
- Karin Fossum: De Indiase bruid